Het was een bewogen week; de week van 27 mei. Het begon op die maandag bij de Amerikaanse ambassade op het Museumplein en eindigde op chaotische wijze op de Dam.
Burgemeester Femke Halsema liet een pro-genocide demonstratie van de SGP doorgaan ondanks de veiligheidsrisico’s. Terwijl ze de anti-genocide demonstratie op de Dam verbood, op basis van feitelijke onjuistheden.
Dit is deel 1. Later verschijnt deel 2 over de gebeurtenissen later in de week; met Halsema’s interview en mijn arrestatie.
Demonstranten waren terecht boos over wat er de nacht ervoor gebeurde: de Israëlische aanval op tenten in Rafah waarbij 45 mensen levend werden verbrand. Ik werd wakker met een nu iconisch beeld: een vader die zijn onthoofde baby vasthield. Nog diezelfde nacht werd ik opgebeld door een Palestijnse broeder, zag ik de volgende morgen.
Hij ging die nacht naar Den Haag om te protesteren bij de Israëlische ambassade en belde me daarvoor.
Net zoals tientallen mensen, midden in de nacht, verhaal gingen halen bij burgemeester Halsema, bij haar ambtswoning aan de Herengracht.
De Rafah aanval was zo wreed dat zelfs Israëls trouwe vrienden, onder wie EU Buitenlandchef Josep Borell, het veroordeelden, een zeldzaamheid zelfs in de 8 maanden durende genocide.
‘Fuck America’ bij de Amerikaanse ambassade
Bij het wakker worden zag ik meer gemiste oproepen. Eén ervan was een andere Palestijnse broeder, uit Alphen aan den Rijn. Bij het terugbellen zei hij: “Vandaag gaan we bij de Amerikaanse ambassade protesteren”.
Of ik daar ook zou komen. ‘Natuurlijk kom ik’. Laten we deze broeder Achmed noemen.
Op WhatsApp werd gedeeld dat dit geen dag van de-escalatie zou worden en dat we geen enkele vorm van communicatie met de politie zouden hebben.
Ik maakte me op om te gaan terwijl de vader van de onthoofde baby door mijn hoofd bleef flitsen.
De spanning in mijn lichaam was duidelijk voelbaar en bij aankomst op het Museumplein zag ik veel boze mensen.
Er werden leuzen geroepen voor de ambassade en vervolgens gaf ik een speech, emotioneel en zonder voorbereiding, galmde ik door de megafoon hoe de zionisten hun ware aard weer hebben laten zien.
“45 mensen zijn LEVEND VERBRAND en laat de politie zich niet wagen om zich tussen ons te bevinden”.
We stonden op het grasveldje voor de ambassade en geleidelijk aan gingen demonstranten richting de hekken lopen en begonnen eieren te gooien. De organisator van het protest, een man uit Gaza, dr. Moueen, vertelde me dat de politie wilde dat we afstand zouden bewaren.
Ik was daar geen voorstander van. Vervolgens vertelden twee jonge mannen, vermoedelijk studenten, dat ze de ingang wilden blokkeren.
Dr. Moueen was ertegen omdat al zijn demonstraties vredig en zonder incidenten verliepen en hij dit graag zo wilde houden.
Ik vertelde hem dat een effectieve demonstratie soms beter wel kan escaleren.
Tegen de twee jonge mannen zei hij dat hij al meer dan 200 dagen dagelijkse demonstraties organiseert en zo’n actie niet zou willen. Hoewel de mannen blijk van respect voor hem gaven, bleven ze standvastig.
Wat vervolgens gebeurde en dr. Moueen nam afstand van de demonstratie.
Leuzen als ‘Fuck America’ en ‘No justice, no peace, fuck the police’ werden luidruchtig geroepen.
Een aantal agenten stonden voor de ingang in een rij om te beletten dat wij demonstranten naar binnen zouden gaan. Binnen namen beveiligers demonstranten op met hun telefoons die als reactie hun middelvinger opstaken. De politie greep niet in waarna wij, op initiatief van de twee jonge mannen, marcheerden richting de Dam waar de SGP een pro-genocide demonstratie hield.
We waren woest dat Halsema toestemming gaf voor deze protestactie.
Halsema had dit kunnen verbieden op grond van veiligheid en haat zaaien. Veiligheid omdat het reële risico’s heeft op een clash met anti-genocide demonstranten.
En haat zaaien omdat de SGP’ers de genocide steunen. Onderweg naar Damplein vertelde Achmed dat afgelopen nacht zijn broer was omgekomen in Rafah. “My brother, my brother,” zei hij op emotionele toon. “I wish it was me,” waarop ik hem een kus op zijn voorhoofd gaf.
De burgemeester had onze demonstratie verboden op grond van veiligheid (gebaseerd op valse beschuldiging dat er vuurwerk gegooid zou zijn).
Op de Kalverstraat, probeerde de politie ons tegen te houden. Met wat duw- en trekwerk wisten we de blokkade te doorbreken.
Totdat ze werden bijgestaan door de ME, net toen we bijna bij de Dam waren.
Daar deelde de ME enkele stokslagen waarbij een baby werd geraakt.
De moeder was zo boos dat ze later terugkwam om haar ongenoegen tegen de ME te uiten: “Hoe kunnen jullie in Godsnaam een baby slaan? Schaam je kapot!”
Excessief politiegeweld in arrestantenbus
De demonstranten, tussen de 50 en 100 man, stonden tegenover de ME’ers.
De megafoon was in handen van een blonde vrouw die haar gezicht had bedekt met een Arafatsjaal.
Ze onderhandelde met de politie ook al was de afspraak om niet te communiceren.
Vervolgens riep ze door de megafoon dat de ME de politiebusjes, die achter de linie stonden, zou verplaatsen zodat de SGP’ers ons konden horen en zien. De busjes verplaatsten zich enkele meters verderop, maar de boosheid en het ongenoegen bij de demonstranten bleef onveranderd.
Ik vroeg aan een van de jongemannen waarom ze praatte met de politie en hij reageerde met hetzelfde onbegrip als ik had. Mogelijk was de vrouw een undercoveragent die de gemoederen tot bedaren wilde brengen, iets wat undercovers vaker doen: de-escalatie.
Vervolgens kwam er nog een linie met ME’ers waardoor de voorste groep mensen vastzaten tussen de twee ME-linies.
Wij, de overige demonstranten, gingen richting de Dam om daar de andere kameraden te joinen.
Net toen we de Israëlische vlag, afgepakt van de SGP’ers, wilden verbranden zagen we een GVB-bus arriveren die de arrestanten moest vervoeren en we verwelkomden de bus met luide boegeroep.
De ME’ers wisten met moeite de arrestanten, die zich verzetten, één voor één in de bus te krijgen.
Een van de ME’ers zagen we springend een schop geven aan een arrestant die op de grond lag, het meest gewelddadige incident van de dag. Een van de demonstranten liep vervolgens naar de ME-agent toe waarop hij twee stokslagen kreeg, waarop ik reageerde met een trap op het schild van een ME-agent.
Terwijl de arrestantenbus wilde vertrekken, probeerden wij de bus te blokkeren.
Agenten met knuppels die de weg vrij wilden maken voor de bus, sloegen hard in op demonstranten.
ME-agenten zagen er ook zichtbaar nerveus uit, de adrenaline gierde door hun lichaam met als gevolg dat ze wild om zich heen sloegen. In de voorste linie zag ik een aantal dappere jonge vrouwen stokslagen ontvangen. Ik joinde ze en toen een agent dat zag werd ik ook getrakteerd op knuppels, ach ja zoals ze zeggen: no pain no gain.
Toen de ME de demonstranten weg wisten te slaan, ging de bus op volle snelheid op het Rokin wegrijden, heel onverantwoord. Op dat moment was ik Achmed kwijt en hij was telefonisch niet bereikbaar. Ik zag een politiebusje met snelheid mijn kant oprijden, wetende dat ik gearresteerd kon worden, rende ik de tunnel in mijn veilige onderkomen, de metro.
Politie Tweet en verwijdert valse beschuldiging
Later vernam ik dat Achmed werd gearresteerd en drie dagen later werd vrijgelaten, de eerste dag niet meegerekend. De jongeman die een schop op zijn hoofd kreeg in de bus, kwam ik toevallig vrijdag tegen, de dag nadat ik werd gearresteerd, toen we van de politiecel vervoerd werden naar de rechtbank.
Hierover meer in deel 2 van dit artikel-reeks.
De jongeman werd dus maandag gearresteerd en vervolgens zat hij dinsdag, woensdag en donderdag 23 uur per dag in de cel om vrijdag laat in de middag vrijgelaten te worden.
De politie Amsterdam Twitterde nog op diezelfde dag (27 mei) dat er vuurwerk richting agenten zou zijn gegooid; volstrekt onwaar!
Hier zijn dan ook geen beelden van ondanks het feit dat er zoveel camera’s zijn: bodycams van agenten, camera’s in politiebusjes, opnames van undercovers en activisten. De Tweet hebben ze later verwijderd maar verschillende media hadden die claim al gepubliceerd. Vermoedelijk is de tweet verwijderd nadat ik dit aankaartte op een demonstratie, waar we het aftreden van Halsema eisten, enkele dagen later bij de Stopera. Hierover meer in een volgend artikel.
Ook Twitterde de politie dat arrestanten in de bus geweld zouden hebben gebruikt en dat ze hier apart voor worden aangeklaagd. Echter, de vele beelden die op social media opdoken, lieten het omgekeerde zien: disproportioneel politiegeweld.
Een van de meest aangrijpende verhalen is van Majda, een donkere Moslima. Ze vertelt hoe ze meerdere keren in de politiecel flauwviel en desondanks geen medische zorg kreeg. Majda werd ook, onterecht, in een cel voor riskante zelfmoorden geplaatst. Zie haar verhaal hieronder.
De jongeman die een schop op zijn hoofd kreeg, is ook in beeld. Te zien is dat een agent op zijn handen trapt.
