Arrestantengroep: mantelorganisaties van de AIVD

Dit is deel 3 en het laatste deel van de chaotische gebeurtenissen van de week van 27 mei.
Dit deel gaat voornamelijk over mijn arrestatie, de rol van verschillende activisten en organisaties hierin. Vooral met betrekking tot de inlichtingendiensten.  

Mijn arrestatie vond plaats toen de demonstratie net was afgelopen. Ik had de demonstratie vroegtijdig beëindigd omdat het bewolkt werd en de opkomst relatief laag.
Het extreem hoge aantal agenten in combinatie met weinig demonstranten gaf mij een gevoel van onveiligheid. Daarom stelde ik aan een agent van de Vredeseenheid voor dat ik de demonstratie zou beëindigen als er niemand gearresteerd zou worden. Er was immers geen reden voor een arrestatie. Hij verzekerde mij dat dat het geval zou zijn. Het was dezelfde agent die verzekerde dat niemand gearresteerd zou worden als de bezetting van het ABC-gebouw van de UvA zou eindigen op 14 mei, om later op de dag de Palestijnse asielzoeker Samir op gewelddadige wijze te arresteren. Het was ook dezelfde agent die bij de eerste campus-bezetting op 7 mei twee indringers, die vuurwerk naar studenten gooiden, hun gang liet gaan door ze niet te arresteren.
Dus ik was er niet helemaal gerust op en vroeg een andere mede-activist:
“Ze zullen me toch niet arresteren?” “Nee, tuurlijk niet”, verzekerde hij mij.
Ik zette de auto vlakbij de spullen en begon deze in te laden. Op dat moment werd ik van achteren benaderd door undercoveragenten van het arrestatieteam: “Je bent gearresteerd”.

The good guy and the bad guy

In deel 2 van deze artikelreeks heb ik beschreven hoe ons plan om de Stopera te bezetten in de soep is gelopen door informanten die deze informatie hebben doorgespeeld.
Naar aanleiding van dit artikel kreeg ik enkele interessante reacties. Een ervan was van Niccolo, de activist die mij verzekerde dat ik niet gearresteerd zou worden. Ik kwam hem regelmatig tegen bij demonstraties en zijn sympathieke verschijning maakte een positieve indruk op mij.
Toen hij later vertelde dat hij muzikant was, kon ik me dat goed voorstellen.
Echter, hij was ‘buitengewoon teleurgesteld’ toen hij mijn artikel las waarin ik betoogde dat het plan om de Stopera te bezetten, was doorgespeeld door informanten. Hoewel ik hem voornamelijk kende van vluchtige ontmoetingen op demonstraties, zei hij dat ik de laatste persoon was van wie hij een dergelijk artikel had verwacht. Ik wist dat hij bevriend was met Robin en daarom oprecht teleurgesteld kon zijn.
Daarop zei ik dat ik zijn emoties begreep, maar dat hij misschien eerst zijn emoties tot bedaren kon brengen alvorens inhoudelijk te reageren. Alles ging via voice messages op WhatsApp.
Hij ontkende emotioneel te zijn en gaf inhoudelijke kritiek. Volgens hem was het meer een persoonlijk dagboek dan een journalistiek artikel. De aanwezigheid van veel agenten bij die demonstratie van 30 mei bij het Stadhuis was volgens hem omdat de demonstratie aangekondigd was en omdat de politie vaker bij demonstraties met veel agenten aanwezig is. Hij voegde eraan toe: “Het was ook georganiseerd door jou en je bent een van de meest radicale onder de Palestina-activisten.”
Als ik zijn voorstel zou aannemen, zou dat betekenen dat het onderwerp van informanten niet ter sprake wordt gebracht, wat resulteert in volledige vrijheid voor die informanten, wat tot nu toe feitelijk het geval was.
Verder vond hij dat ik met het schrijven over undercoveragenten juist verdeeldheid zaaide binnen de beweging. Beter zou zijn als ik bijvoorbeeld over corruptie zou schrijven of over andere onderwerpen met betrekking tot de foute regering.
“Maar jij bent niet het type journalist die zichzelf in gevaar zal brengen om over gevoelige onderwerpen te schrijven. Zelfs ik ben er voorzichtig mee.”
Waarschijnlijk was het zijn hoogmoed die hem ertoe bracht zichzelf boven mij te plaatsen.
Verder stoorde het hem ook dat ik had geschreven een geboren leider te zijn; dat kwam volgens hem arrogant over. Het feit dat ik schreef Robin te hebben gered van een politiepaard, was volgens hem om mezelf een heldenrol toe te eigenen. Bovendien “had ze er niet om gevraagd.”

Op dat moment wist ik dat het geen zin had om inhoudelijk verder te discussiëren met Niccolo.
Geen van de argumenten die hij aanvoerde was overtuigend te noemen.
Wat betreft het aantal agenten; het klopt dat ze vaker met te veel agenten komen bij demonstraties in verhouding tot aantal activisten. Maar deze aantal waren anders dan alle andere, inclusief de twee vorige demonstraties die ik organiseerde bij het stadhuis.
Wat hij met al zijn argumenten impliceerde, was dat er geen informanten aanwezig waren die het plan hadden doorgespeeld.
Hoe kan je zoiets met zekerheid zeggen? Ken je al die 25 mensen die aanwezig waren bij de bespreking om het plan te bezetten, stuk voor stuk zo goed dat je kan uitsluiten dat ze informanten zijn? Wat betreft zijn opmerking over het politiepaard en mijn zogenaamde heldenrol daarin, was ook veelzeggend.
Aanvankelijk dacht ik dat hij als vriend het op wilde nemen voor Robin maar als je zo’n opmerking maakt ben je niet een vriend, dan ben je een vertegenwoordiger van die persoon.
Dan zijn jullie twee handen op één buik. Tegelijkertijd dat ik met Niccolo aan het appen was, was ik ook met Robin aan het appen.
Waar Niccolo overkwam als een gekwetste en teleurgesteld persoon was Robin juist heel fel:
“Haal mijn naam weg of er staat een advocaat bij je voordeur op de stoep”. “Hij is welkom”, reageerde ik. Vervolgens bedreigde ze me: “Haal me naam weg or it will rain hell’.
Aanvankelijk wilde ik het doen toen Niccolo het vroeg maar de reactie van Robin weerhield me er juist van. Zulke twee totaal verschillende vormen van reacties, bevestigden mijn vermoedens dat deze twee een team vormen.
Ze waren the good and the bad guy aan het spelen.
Ik ging verder nadenken over Niccolo en de herinneringen die ik aan hem heb.
De laatste keer dat ik hem zag was toevallig op een terras samen met Robin en een aantal andere activisten.
Ik vertelde ze toen over mijn artikel over Willem Jebbink. Over Jebbink advocaten heb ik eerder geschreven waarom ze slecht werk doen, gezien de hoge veroordelingen onder anti-genocide activisten.
Robin en Niccolo benadrukten dat ik stiller moest zijn alsof het een vertrouwelijk gesprek was. “Iedereen mag het horen, het liefst de wereld, ik vertel niets over een geheime operatie ofzo.”

Het zijn ook die twee mensen die anderen vaak eraan herinneren wat geheimzinniger te doen, bijvoorbeeld om niet via whatsapp te praten.
Toen ik mijn herinneringen aan het ophalen was, besefte ik ook dat Niccolo de persoon was die zei dat ik niet gearresteerd zou worden enkele minuten voor mijn arrestatie. Ik had er helemaal niets achter gezocht tot dit moment en confronteerde hem ermee.
Met het antwoord die hij gaf, maakte hij zichzelf nog verdachter. Hij zei namelijk dat hij niet wist dat ik op de schil van een ME agent had getrapt, drie dagen eerder. Dat geloofde ik niet aangezien de media veel aandacht hebben gegeven aan die videobeelden. Ook op social media werd ik een bekendheid: 2 miljoen views had het op Twitter¹.
Dus jij beweert als mededemonstrant die slechts een paar meter verderop stond, het hele gebeuren te hebben gemist? Heel (social) media praten erover maar de activisten onderling niet?
Als hij had gezegd dat hij mijn arrestatie niet verwachtte vanwege een incident van een aantal dagen eerder, had ik hem wel geloofd.
Want die arrestatieteam is bedoeld om mensen op heterdaad te arresteren.
Anders had de politie prima een oproepbrief kunnen sturen, ze kennen mij inmiddels.
Het was voor mij duidelijk geworden dat Niccolo ook een informant is.
Als hij mijn advies had opgevolgd om eerst zijn emoties tot bedaren te brengen alvorens te reageren, had hij zichzelf niet verraden.
Bovendien had hij ook kunnen weten dat ik ons gesprek in de vorm van een artikel zou publiceren, immers in deel 2 heb ik dat ook gedaan. En daarin stond ook dat er een deel 3 zou komen wat over mijn arrestatie zou gaan waarin hij een rol heeft. Toen ik tot die conclusie kwam, heb ik hem in niet te misdane bewoordingen gezegd dat informanten niet moeten denken dat ze zonder consequenties mensen kunnen verraden.
En dat hij uit de beweging moet stappen.

De arrestantengroep: een mantelorganisatie van de AIVD

De arrestantengroep: een mantelorganisatie van de AIVD Share on X

Nadat deel 2 verscheen, stuurde een aantal mensen me ook een bericht via Instagram. Eén ervan was Clementine, een vrouw met een fysieke beperking die bekend staat als de persoon die bij demonstraties de chants roept.
Hoewel ik haar van gezicht kende, was ze voor de rest een grote onbekende.
Ze stelde zichzelf voor als iemand van de Arrestantengroep (AG) en iemand die jarenlang in de krakersbeweging zat. De AG zegt zelf linkse activisten te ondersteunen die in aanraking zijn gekomen met justitie en geven regelmatig workshops en trainingen. Ze ondersteunen bijvoorbeeld door advocaten te regelen (Jebbink), sympathisanten op te trommelen bij rechtszaken en geldinzamelingsacties te organiseren. Wat de andere inkomsten van deze stichting zijn, is onduidelijk.
De website van de Kamer van Koophandel leert dat hun jaarrekeningen niet verkrijgbaar zijn.
Wellicht een interessant onderwerp voor Follow the Money om hier nader in te duiken.

De leden van AG duiken ook prompt op wanneer arrestaties dreigen bij demonstraties.
Zo was er op 13 juli een demonstratie in Amsterdam en na afloop ging een groepje van ongeveer 10 mensen verder marcheren tot centraal station. Daar dook Clementine opeens op en zei dat de politie wilde dat we zouden stoppen met chanten en anders met een verordening zouden komen.
Ze adviseerde dringend om te stoppen want de AG kon nu ook niet te hulp schieten.
Informanten proberen vaak te de-escaleren, mensen over te halen om naar de politie te luisteren en vooral om alles zo braaf mogelijk te laten verlopen. Hun taak is immers om het systeem te beschermen.
De eerste keer dat Clementine me benaderde was nog net voor het artikel, deel 2, toen ik net vrijgelaten was. Ze vroeg me wanneer de rechtszaak zou zijn zodat ze sympathisanten op de been kon brengen.
Ik had een gezonde dosis wantrouwen wat ze merkte, waarop ze zei: “Ik ben niet van dezelfde groep mensen die bij het politiebureau staan wanneer de gearresteerden worden vrijgelaten en om hun namen vragen”.
Dat vond ik een merkwaardige uitspraak, waarom zei ze zoiets? Want dat groepje zag ik toen ik de eerste keer was gearresteerd bij de opening van het Holocaust museum in februari.
Daar stonden toen twee vrouwen die iedereens namen noteerden om naar eigen zeggen, de gearresteerden te helpen aan een advocaat.
Één van die twee vrouwen verdachte ik al, om redenen waar ik nu niet op zal ingaan, een undercover te zijn.
En die vrouw had ik ook aangesproken op 17 mei toen we kortstondig de Stopera bezetten; zij was toen voorstander om het gebouw zo snel mogelijk te verlaten.
Ik confronteerde haar door in haar oor te fluisteren: “Ik weet dat je een informant bent.”
Ze speelde de vermoorde onschuld. Dus toen Clementine zei dat ze niet hoorde bij de mensen die bij het politiebureau staan, ging bij mij juist een alarmbel af en dacht ik terug aan 17 mei.
We spraken af dat ik Clementine zou bellen als ik wist wanneer mijn zitting zou zijn en ik belde haar een paar dagen later. Dit keer klonk ze echter minder meewerkend. Ze zei gehoord te hebben dat ik een akkefietje had gehad in het gekraakte Abu Ghazala-gebouw (zie deel 2).
Ze vroeg me wat er gebeurd was en ik reageerde door te zeggen dat ze dat beter kon vragen aan de mensen van wie ze het gehoord had. Als gevolg van het akkefietje zijn er volgens Clementine mensen die niet willen dat er een support demo bij mijn rechtszaak komt. Ze voegde eraan toe dat ze het zelf er niet mee eens was want een “Palestina activist is een Palestina activist.”
Ik kan wel raden wie de mensen zijn die het Clementine hebben verteld maar die mensen zitten niet in de AG en Clementine wel. Daarom zag ik haar als verantwoordelijke terwijl zij zichzelf als de onschuldige boodschapper presenteerde. Een ander veelzeggend voorbeeld is dat ze nauwelijks campagne hebben gevoerd voor de vrijlating van Samir. Terwijl hij een extreem zware straf heeft gehad voor zijn relatief onschuldige daden. Samir is als Palestijnse asielzoeker, queer activist die ook vrijwilligerswerk deed bij de UvA een pionier te noemen. Hoe moedig is het dat je voor je homoseksualiteit durft uit te komen als je bent opgegroeid in het conservatieve Midden-Oosten. Eerder deed Samir ook aan een hongerstaking mee, uit solidariteit met zijn volk in Gaza waar hij familieleden heeft verloren in de genocide.
Zodoende heeft hij zowel de legitimiteit als de intellectuele capaciteit om een voortrekkersrol te nemen.
Onafhankelijke leiders is ook wat de pro-Palestina organisaties missen en leiderschap is nodig om het platform te vergroten en te professionaliseren.
Misschien dat Samir daarom zo hard is aangepakt door de autoriteiten. Deze harde aanpak heeft ook geleid tot een toename van zijn populariteit onder activisten.
Desondanks heeft noch de arrestantengroep, noch een andere pro-Palestijnse organisatie, campagne gevoerd om zijn onmiddellijke vrijlating te eisen. De enige verklaring die hiervoor is te geven is dat informanten binnen de organisaties dit tegenhouden. Het zwijgen van deze groepen heeft niet kunnen verhinderen dat Samir, tijdens zijn gevangenschap, is uitgegroeid tot het toonbeeld van onrecht waarmee anti-genocide activisten worden behandeld door het systeem: veel harder dan andere activisten. Zowel in strafeis als in vonnis.
Aan de andere kant heeft de arrestantengroep voor een andere activist, Max, ook wel bekend als de fakkeldrager, wel campagne gevoerd inclusief een geldinzamelingsactie waarbij Max’s persoonlijke bankrekeningnummer werd vermeld. Dit terwijl de acties waarvoor hij is veroordeeld, niets met links activisme te maken heeft. De man zelf had op dat moment ook geen verleden als linkse activist.

Clementine is één van de kernleden van de arrestantengroep die op agressieve wijze reclame maken om Jebbink advocaten in de armen te nemen.
Dat doen ze ook voor Extinction Rebellion, Kick out Zwarte Piet en tal van andere linkse activisten.
Nadat mijn artikel was gepubliceerd over de verijdelde poging tot bezetting van het Stadhuis, vroeg Clementine via Insta of we konden bellen. Ik zei: “Nee, leg maar eerst uit waarom je me niet wilde helpen met de support demo bij mijn rechtszaak”. Ze wist zogenaamd van niets. Mijn rechtszaak werd last-minute geannuleerd en ik zou een nieuwe zittingsdatum krijgen.

Bij het analyseren van de website van de arrestantengroep, werd mijn wantrouwen alleen maar verder gevoed.
In een podcast genaamd Onderstroom, vertellen twee leden van de AG heel feitelijk over verschillende politiediensten als ME, arrestatieteam en gewone agenten. Agenten spreken de twee aan als ‘smerissen’.
Er wordt echter niets gezegd over politiegeweld of ander grensoverschrijdend gedrag van agenten dat de term smeris inhoud geeft (in de retoriek ook wel glittering generality genoemd).
Om aan het einde van de podcast te refereren dat agenten ook “gewone mensen zijn die boos en bang kunnen worden”. En als ze boos of bang worden, dan kan het de verkeerde kant opgaan.
De kunst is om het niet zover te laten komen, zover dat agenten zich aangetast voelen in hun gezag.
Dit is niet het geluid van een activistische groepering, die zou juist oproepen tot verzet.
Het is een oproep van het gezag die wil dat mensen zich binnen de acceptabele kaders bevinden.
Van het gezag maar zonder te melden dat deze boodschap van het gezag komt.  
Daarom is de arrestantengroep een mantelorganisatie, ook wel frontorganisatie genoemd.
Dit houdt in dat de organisatie op het oog zelfstandig lijkt maar feitelijk bestuurd wordt door een ander entiteit. Deze relatie met de ‘moederorganisatie’, wordt verborgen gehouden voor het grote publiek, om de geloofwaardigheid hoog te houden. Dat dit niet slechts een complotgedachte is maar in de praktijk vaak wordt gedaan door inlichtingendiensten blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat De Marxistische-Leninistische partij van Nederland in de jaren 70 een mantelorganisatie was van de BVD, de voorloper van de AIVD.
Dit is beschreven in het boek In dienst van de BVD. Spionage en contraspionage in Nederland (2004).
We kunnen de AG ook plaatsen onder de noemer Astroturfing.
Hier gaat het om burgerinitiatieven wat de indruk moet wekken dat het gaat om grassroots-acties terwijl het feitelijk door overheden (of andere organisaties) georganiseerd is. Het publiek wordt misleid omdat ze zo de ‘kudde-instinct’ van mensen willen aanwakkeren: als je het idee hebt dat een actie breed gedragen wordt in de kringen waar je je bevindt, zal je sneller geneigd zijn om het te steunen.
Deze kudde-instinct is een groot obstakel om onafhankelijk te kunnen denken.
Wellicht dat daarom geen kritische vragen worden gesteld over Jebbink advocatengroep, terwijl de resultaten feitelijk slecht zijn.

De bevooroordeelde rechter-commissaris

De bevooroordeelde rechter-commissaris Share on X

Terug naar mijn arrestatie. Eenmaal aangekomen op het politiebureau, werd er een vingerafdruk van mij genomen. Ik vroeg of dit verplicht was en de agenten bevestigden. Hoewel ik twijfelde, liet ik het doorgaan. Latere research op internet leerde me dat voor het misdrijf waarvan ik verdacht werd, het nemen van een vingerafdruk niet toegestaan is en dat weigeren wel mag.
Dit toont weer aan hoe illegaal de politie te werk gaat.
Als je gearresteerd wordt, zit je in verzekeringstelling die twee keer drie dagen mag duren, en de dag van de arrestatie telt niet mee. Per dag zit je 23 uur in de cel:
het is onredelijk en onmenselijk lang, alsof je oneindig lang in een isolatiecel zit.
Toen we buiten aan het luchten waren, zei een Marokkaanse jongeman:
“We hebben het in Nederland goed, ik zou niet in Marokko of Turkije in de gevangenis willen zitten.”
Ik zei dat dat een illusie was: “Zitten ze daar dan 24 uur in de cel?”
Tijdens mijn verhoor door twee vrouwelijke rechercheurs, de enigen in het hele systeem die empathie toonden voor de Palestijnse zaak, luisterde mijn toegewezen advocaat mee via een slechte telefoonverbinding. Toen ik mijn woede uitte over de pro-genocide demonstratie van de SGP die toestemming kreeg van de burgemeester, zei de advocaat dat iedereen het recht heeft om te demonstreren. Deze reactie wekte verzet bij me op en bevestigde tegelijkertijd mijn gedachte dat de meeste oudere witte mensen het niet begrepen.
Dus moest ik het anders formuleren: “Stel je voor dat nazi-sympathisanten mogen demonstreren terwijl mensen die zich emotioneel verbonden voelen met Joden, dat niet mogen op het Damplein.
Zeg je dan ook tegen die nazi’s: “Ook zij hebben het demonstratierecht.”
Deze uitleg leek bij hem en de rechercheurs aan te komen.
Het enige goede wat deze piketadvocaat deed, was zijn verbazing uitspreken over mijn zware straf voor iets waar normaal gesproken een geldboete op staat, zeker voor first offenders. Aan het einde van het verhoor vroegen de rechercheurs of er iets was wat ze moesten weten en ik zei dat ik ADHD heb en dat het niet goed zou gaan als ik hier te lang zou moeten zitten. Gelukkig hielden ze er rekening mee.
De volgende dag gingen we met een groep van 5 gevangenen naar de rechtbank voor een voorgeleiding bij de rechter-commissaris (RC). Een van de gearresteerden was de jongeman die in de arrestantenbus een schop van een ME-agent kreeg terwijl hij op de grond lag. Zijn kleren waren nog steeds bebloed.
Op de maandag was hij gearresteerd en op vrijdag werd hij voorgeleid bij de rechter-commissaris.
Ik vertelde hem dat die actie mij zo boos maakte, dat ik daarom een trap aan een ME-agent gaf. Ik ben van de zelfverdedigings-school: stand up, fight back.
In plaats van passief toe te kijken hoe wij in elkaar worden getimmerd, vecht ik liever terug.
In de rechtbank moesten we eerst in de cel wachten totdat we bij de RC zouden voorkomen. De cel was volledig van beton zonder matras of stoel, alleen een betonnen bankje. Lang zitten of slapen ging niet omdat je het koud kreeg.

Het felle licht maakte het slapen ook onmogelijk. Ik klaagde bij een agent die zei dat dit cellencomplex goedgekeurd was door een instantie van de regering.
“De regering zit er niet voor onze rechten maar juist om ons te naaien,” zei ik.
De situatie maakte me boos, en het idee voor deze artikelenreeks werd geboren.
Bij de rechter-commissaris begon ik mijn verhaal op emotionele wijze te vertellen, ik had al twee dagen niet geslapen. Hij onderbrak me al snel: “Komen we nu op het moment zelf?” Alsof het hele verhaal uitsluitend uit die 30 seconden video bestaat waarop te zien is dat ik die trap geef. Zijn gezichtsuitdrukking en ongepaste opmerkingen waren duidelijk blijk van afkeuring van mijn gedrag en zijn subjectiviteit.  
Hij vroeg ook nog of ik achter mijn actie sta en ik reageerde vastberaden: “Voor 100 duizend procent.”
De video van die trap, als eerste gepubliceerd door het Reformatorisch Dagblad op Twitter, was door de politie gelekt aan hen. De enige mogelijke bron was een politiecamera aangezien er geen journalisten of wie dan ook met camera aanwezig waren. Het was ofwel een bodycam van een agent ofwel een webcamera in de arrestantenbus. Zie onderstaand.

De RC leek niet onder de indruk en zei in zijn uitspraak dat de procedure rondom mijn arrestatie volgens de regels was verlopen, zonder dat we erover gesproken hadden.
Vervolgens werd mij gevraagd of ik snelrecht wilde wat ik weigerde omdat ik vond dat er aanvullend onderzoek moest plaatsvinden over de gelekte videobeelden.
Ik werd vrijgelaten met als voorwaarde dat ik niet in een patstelling met de politie mocht komen.
Toen ik een paar uur later vrijkwam, bleek dat mijn telefoon in beslag was genomen. Dit maakte me nog bozer en strijdbaarder: hoe kunnen ze voor zo’n relatief licht vergrijp zo’n grote aanslag op je privacy plegen? Mijn hele leven zit in mijn telefoon, wat zijn dit voor big-brother wetten die dit legaal maken?
Het is duidelijk: met een bevooroordeelde rechter, advocaten die geen fatsoenlijke verdediging voeren, een repressieve politie die zich niet aan de spelregels houdt en antidemocratische wetten, kunnen wij alleen de weg van verzet en activisme kiezen. Niet alleen om onze medeplichtigheid aan genocide te voorkomen maar ook om de democratie te herstellen, als we al ooit in een democratie hebben geleefd, om onze rechten en waardigheid als mens te waarborgen.

Undercovers: wie, wat, waar, hoe en waarom?

De informanten die in dit artikel zijn beschreven, zitten geïnfiltreerd in de organisatie.
Daarnaast zijn er ook informanten die uitsluitend bij demonstraties aanwezig zijn, in de volksmond beter bekend als romeo’s.
Dan nu wat achtergrondinformatie zoals: hoe worden informanten geworven?
Hoeveel informanten zijn er actief? Wat zegt de wet hierover?
NRC publiceerde in 2019 een artikel over hoe informanten werden geworven onder klimaatactivisten, zoals Extinction Rebellion.
De politie zou activisten bezoeken en complimenteren voor hun goede werk en daarbij een voorstel doen om een “langdurige relatie op willen bouwen.” Het werven gebeurt door het Team Openbare Orde Inlichtingen (TOOI), dat onder de AIVD valt en in elke regio een afdeling heeft (er is ook een Amsterdamse afdeling). Activisten ervoeren de ronselaars, naar eigen zeggen, als bedreigend omdat ze veel wisten over hun verleden.
Het artikel lijkt informatief maar bij het herlezen vallen er een aantal zaken op.
Zo wordt er niets vermeld over de tegenprestatie voor het werven van informanten.  
Je mag aannemen dat informanten betaald worden, waarom zouden ze anders informanten zijn?
Verder is een citaat van een activiste die benaderd is door agenten, lichtzinnig te noemen.
Ze zegt dat de agenten interesse toonden en niet om specifieke namen vroegen, en sluit af met:
“We maken ons al zoveel zorgen over het klimaat. Moet ik me dan ook nog zorgen maken wie ons in de gaten houdt?”
Activisten hebben genoeg redenen om zich zorgen te maken over de toenemende macht van de inlichtingendiensten en de druk op het recht om te verenigen die zij uitoefenen.  
Tevens is er geen oproep van de activisten om never nooit met de inlichtingendienst samen te werken omdat het principieel fout is en omdat zij juist een gevaar vormen voor de organisatie.
Bij het lezen van het artikel zouden juist alarmbellen moeten afgaan, in plaats van gerust gesteld te worden. Daarom valt waarschijnlijk te concluderen dat dit geen journalistiek artikel is maar een artikel geschreven door de inlichtingendienst.
Deze vorm van propaganda heet third party propaganda, waarbij een organisatie een boodschap via de media verspreidt om deze geloofwaardiger te maken. Dat de AIVD journalisten rekruteert, is overigens een feit.

In reactie op het artikel heeft toenmalig Minister van Justitie Ferdinand Grapperhaus gezegd dat informanten gebruikt worden met het oog op de openbare orde en veiligheid.
Volgens artikel 3 van de Politiewet moet er aan de eisen van proportionaliteit en noodzakelijkheid voldaan worden. Echter als we het hebben over proportionaliteit lijkt het omgekeerde eerder waar: er zijn een ongekend groot aantal informanten actief binnen activistische kringen.
Ook op social media en in groepsapps, niet voor de veiligheid maar om de gedachtes van activisten te manipuleren.
Ze hebben tevens als doel om de slagkracht van de betreffende organisaties te verminderen.
De commissie toezicht inlichtingen en veiligheidsdiensten (CTIV) zou er goed aan doen om hun werkwijze binnen activistische kringen te onderzoeken. Als deze commissie een serieuze toezichthouder is, weet u nog; we zitten in een rechtsstaatcrisis.
De politicus die dit onderwerp de actualiteiten in heeft gebracht, is dezelfde politicus die een ongekozen premier heeft laten benoemen, die de bijnaam tricky Dick heeft. Hoe ondemocratisch is dit?
Hoe het huidige beleid van het inzetten van undercovers op grote schaal tot stand is gekomen, is moeilijk met zekerheid te zeggen. Wel kan met enige zekerheid gezegd worden dat premier Dick Schoof die in 2013 directeur werd van de NCTV en in 2018 van de AIVD, een flinke vinger in de pap heeft.
Ruim 10 jaar was deze man de eindverantwoordelijke inzake inlichtingen en veiligheid en nu dus premier.
Zijn track-record is verre van vlekkeloos.
Tricky Dick die burgers liet volgen met online nep-accounts, wat zelfs wettelijk verboden was.
Tricky Dick die Kick Out Zwarte Piet onterecht in het Dreigingsbeeld Terrorisme Nederland liet opnemen. Onterecht omdat het een activistische groep is.
Tricky Dick die spionnen naar Moskeeën stuurde waar geen aanleiding voor was, want die Moskeeën hadden goede samenwerkingen met de betreffende gemeentes². Bovendien was dit ook wettelijk verboden.
De wet heeft de laatste jaren de inlichtingendiensten meer bevoegdheden gegeven: in 2019 toen de sleepwet van kracht werd ondanks dat een jaar eerder diezelfde sleepwet in een referendum werd verworpen door de Nederlandse kiezer. Sinds 1 juli van dit jaar is weer een nieuwe wet van kracht wat de toezichthouder minder ruimte geeft om inlichtingendiensten te controleren.

Het feit dat serieuze pro-Palestina activisme pas begonnen zijn in mei, pas 7 maanden na de genocide, met de eerste encampment op de UvA, laat zien dat inlichtingenwerk in staat zijn om kunstmatig te kunnen manipuleren om activisme wat op natuurlijke wijze tot stand komt, tegen te houden tot op zekere hoogte.
Ze hebben het kunnen uitstellen tot de woede en verdriet onder activisten zo groot werd dat deze informanten het gros niet meer konden weerhouden om effectieve acties zoals bezettingen uit te voeren.
Inlichtingendiensten zijn invloedrijk en machtig maar niet zonder beperkingen en tegenmacht.
Die tegenmacht kan van de massa’s komen of van onafhankelijke activistische groepen.
We zien Nederland steeds meer afglijden naar een politiestaat en met de inzet van undercovers op grote schaal, ondermijnt dit het recht op vereniging en het recht op demonstratie.
Het ondermijnt de rechtsstaat in het algemeen waardoor mensen juist de behoefte zullen hebben om zich te verenigen. Want als de staat niet je rechten en waardigheid respecteert, zullen mensen hun rechten en waardigheid zelf moeten gaan verdedigen wat onvermijdelijk tot een clash met de staat zal leiden.
De diensten kunnen dit proces op kunstmatige wijze uitstellen maar niet voorkomen.

1. https://archive.ph/OLBYk#selection-843.0-843.73 ↩︎
2. https://www.nrc.nl/nieuws/2021/10/15/undercover-naar-de-moskee-hoe-gemeenten-al-jaren-een-bedrijf-inhuren-om-heimelijk-islamitische-organisaties-te-onderzoeken-a4061964 ↩︎