Waarom Hamas de duidelijke winnaar van de oorlog is

Leestijd: 20 minuten

Het staakt-het-vuren kwam veel te laat, om meerdere redenen. De belangrijkste reden is dat niemand serieuze druk uitoefende op Netanyahu die er alles aan deed om de war of extermination voort te zetten. Totdat Trump kwam. De ondertekende deal betekent dat Hamas aan de macht blijft, wat Netanyahu’s belangrijkste oorlogsdoel verbrijzelt. Dat is een overwinning voor de Palestijnen. “We hebben in ons ééntje gewonnen van de hele wereld”.

De eerste aankondiging van de deal die Joe Biden op 15 januari deed, leek alsof deze aankondiging de handtekening van Amerika voor de deal was: hij zette de belangrijkste aspecten van de deal uiteen welke in fase 2 tot “een permanent einde van de oorlog” zou leiden. Dit zou de uitkomst moeten zijn van de onderhandelingen in fase 1, en als de onderhandelingen niet tot een overeenkomst zou leiden, zou het een permanent staakt-het-vuren zijn. Deze situatie zou blijven bestaan ​​zolang de onderhandelingen gaande zijn. Dit is wat Biden heeft gezegd en volgens de deal, die gedeeltelijk is vrijgegeven, zullen de onderhandelingen net zolang doorgaan totdat er een overeenkomst is bereikt. Dit is dus de reden waarom de deal geen ruimte biedt voor een hervatting van de oorlog. Het is ook een van de redenen waarom de wapenstilstandsovereenkomst zo lang duurde: Hamas stond erop dat de oorlog permanent zou eindigen en zou met niets minder genoegen nemen. Terwijl de Israëlische premier Netanyahu zijn voorwaarde voor een staakt-het-vuren keer op keer herhaalde: alleen als hij na een tijdelijk staakt-het-vuren de oorlog weer mocht hervatten. En hij zei ook talloze keren dat hij ‘duizenden Palestijnse terroristen’ niet zou vrijlaten. De laatste keer dat hij dit zei was een week voordat de overeenkomst werd getekend. Dus Netanyahu moest deze concessie doen, aangezien Trump hem serieus onder druk zette, waarvoor Trump op zijn sociale mediaplatform de eer opeiste, zie hieronder.

Dit was de belangrijkste reden waarom de oorlog te lang duurde: de regering-Biden was niet bereid of in staat om serieuze druk op Netanyahu uit te oefenen, aangezien hij de enige actor was die tegen een staakt-het-vuren was. Zelfs de IDF, Shin Bet en minister van Defensie Gallant waren allemaal vóór een staakt-het-vuren, al sinds mei 2024. En het uitblijven hiervan was zelfs voor Benny Gantz reden om ontslag te nemen als lid van het 3-koppige oorlogskabinet. Om dezelfde reden werd het andere lid, Gallant ontslagen door Netanyahu.

EEN EPISCHE OVERWINNING TEGENOVER PIJNLIJKE CONCESSIES

Dat de concessies voor Netanyahu moeilijk te verteren waren, bleek uit het feit dat hij pas op 19 januari voor de camera’s verscheen, 4 dagen na de aankondiging! Dat is extreem lang voor zo’n belangrijk onderwerp, terwijl hij normaliter dagelijks voor de camera’s verschijnt. Het waren ook de beelden van vierende Palestijnen in Gaza in tegenstelling tot beelden van protesterende Israëliërs, die de overtuiging voedden dat Hamas deze oorlog heeft gewonnen. Dit werd nogmaals bevestigd toen Hamas-strijders paradeerden om hun overwinning te vieren, en ook de gewapende Hamas-strijders die zichtbaar een politie-uniform droegen. Het is duidelijk: Hamas regeert Gaza! En het is meer dan alleen een PR-stunt; tot de laatste dagen van de genocide toonde Hamas hun militaire capaciteiten: ze slaagden erin om 5 Israëlische soldaten te doden in Noord-Gaza. Noord-Gaza was het gebied waar de genocidecampagne begon en het meest intense bombardementenprogramma werd uitgevoerd. Dit was zo intens dat Martin Griffiths van de Verenigde Naties na 3 maanden publiekelijk twijfelde of Noord-Gaza ooit nog bewoonbaar zou kunnen worden. Na 2 maanden van de genocide werd er ook publiekelijk door Amerikanen gezegd om de intensiteit van de oorlog te verminderen, wat Netanyahu, ook bekend onder zijn nieuwe alias Satanyahu, weigerde en 15 maanden lang met hetzelfde tempo doorging. Het was ook, opnieuw, Noord-Gaza dat Netanyahu aan het einde van de genocide een totale belegering van meer dan 100 dagen oplegde, met als doel de Palestijnen te verpletteren en een ‘bufferzone’ op te leggen zodat er geen mensen in de buurt van de grens met Israël konden wonen. De steden Beit Hanoun, Jabalia en Beit Lahia zijn volledig van de aarde weggevaagd. Deze operatie leidde tot meer dan 5000 doden door alleen bombardementen, de indirecte doden niet meegerekend, en toch toonde het verzet zijn weerbaarheid. Op oudjaarsavond slaagde Hamas er ook in om raketten op Israël af te vuren. Het is verbazingwekkend dat de gewapende groep in staat is om weerstand te bieden na 15 maanden van een extreem zware bombardementen-campagne: 2000-pond bunker busters, waarmee ze zwaar versterkte structuren zoals gebouwen met meerdere verdiepingen, grotten en bunkers kunnen binnendringen. In totaal gebruikte Israël meer dan 100.000 ton aan bommen. Bovendien werd bijna heel Gaza non-stop bewaakt door drones; de Israëli’s controleerden de hele grens van Gaza en ze hadden de steun van de zogenaamde internationale gemeenschap, inclusief moslimlanden. Amerika gaf niet alleen munitie en deelde inlichtingen, maar er waren ook Amerikaanse speciale troepen in Gaza tijdens de oorlog, waardoor het ook een directe betrokkenheid van de Amerikanen in de oorlog was.

Dit alles was tegen een vijand die geen wapens kon importeren, afgezien van het smokkelen van wat lichte wapens. Het meeste werd lokaal geproduceerd. Een vijand die geen vliegtuigen, tanks of zelfs maar gepaste kleding had: video’s van verzetsstrijders met sneakers en simpele t-shirts die vochten tegen een van de meest geavanceerde legers ter wereld, riepen wereldwijd verbazing op. Bovendien stonden ze onder druk van Israël, dat honger als oorlogswapen gebruikte. Hamas deed het helemaal zelf, zelfs zonder de hulp van Hezbollah. Het is werkelijk verbazingwekkend dat ze bleven vechten, weigerden zich over te geven en uiteindelijk de oorlog hebben gewonnen, waardoor het een epische overwinning is te noemen die nog generaties lang bestudeerd zal worden. Het succes van het verzet is iets dat wij in het Westen over het hoofd zien. Hoe verbazingwekkend de overwinning ook is, het is net zo vernederend voor de Israëliërs, met name voor Benjamin Netanyahu, het brein achter de genocide. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat als Israël een andere premier had gehad, de genocide zo lang zou kunnen duren. Bovenal zijn ervaring, zijn talent om te manipuleren en chanteren, gecombineerd met zijn diepste droom om de Palestijnse kwestie voor eens en voor altijd op te lossen, maken hem tot een bekwame genocidale leider. Om deze reden viel Israël UNRWA herhaaldelijk aan: zonder deze VN-organisatie zou de Palestijnse zaak niet op de internationale agenda staan. Het was duidelijk dat Netanyahu niet zou stoppen totdat zijn ‘oorlogsdoelen’, waarvan het belangrijkste was om de Palestijnen uit Gaza te verdrijven, waren bereikt. Hij kon alleen gedwongen worden om te stoppen, en die ‘dwang’ was Donald Trump. Het leidde tot een nederlaag die zowel Netanyahu’s grote droom als zijn ego aan diggelen sloeg. Daarom zei Netanyahu vier lange dagen niets over het staakt-het-vuren. Het was de Israëlische president Isaac Herzog die de eerste toespraak hield, waarin hij zei dat Israël ‘pijnlijke concessies’ zal moeten doen. Onlangs bevestigde hij op het World Economic Forum opnieuw zijn standpunt dat het land naar fase 2 van de deal moet gaan, wat een permanent einde aan de oorlog betekent.
Ondanks het feit dat Netanyahu de wapenstilstandsdeal heeft ondertekend, weigert hij nog steeds zijn nederlaag te accepteren. In zijn eerste openbare toespraak zei hij dat Israël het recht heeft om de oorlog te hervatten na fase 1, waar Trump en Biden het volgens hem ook over eens waren, wat feitelijk onjuist is. In zijn tweede en laatste persconferentie op 19 januari suggereerde Joe Biden dat Hamas aan de macht zal blijven:

“In Libanon is er een toekomst zonder de greep van Hezbollah, in Syrië een toekomst zonder Assad en voor het Palestijnse volk een geloofwaardig pad naar een eigen staat”.

Ook tijdens de genocide zei Biden zelden, net als de meeste Amerikaanse functionarissen, dat er geen plaats is voor Hamas in het naoorlogse Gaza, in tegenstelling tot hun Israëlische collega’s die dat talloze keren herhaalden.

Tekst loopt beneden door

Waarom de media de nadruk leggen op een ‘fragiele wapenstilstand’

Kort nadat de deal werd aangekondigd, begonnen de belangrijkste internationale media, zoals Al Jazeera, BBC, CNN, Anadolu Agency, NBC, etc., te praten over de vraag of de wapenstilstand stand zou houden of dat het een “kwetsbaar staakt-het-vuren” was. Geen van hen noemde het feit dat de overeenkomst op geen enkel moment toestaat dat de gevechten hervat worden: zie de afbeeldingen hieronder.

Voortdurend praten over de vraag of het staakt-het-vuren wel stand zal houden en ‘experts’ uitnodigen die denken dat de wapenstilstand zal worden geschonden, vergroot de kans dat het concept van self-fulfilling prophecy zal plaatsvinden. En het is duidelijk dat het om deze reden is dat ze het hebben over een ‘fragiele deal’. Wat zou anders de reden kunnen zijn dat geen van de internationale media de deal of Joe Biden’s eerste verklaring citeert? Dan de vraag: Wie zou er baat bij hebben als de wapenstilstand uit elkaar valt? Dat is ook heel duidelijk: Benjamin Netanyahu. Om meerdere redenen. Een oorlog zal zijn politieke carrière redden; het onderzoek naar 7 oktober zal worden uitgesteld, en misschien wel het allerbelangrijkste: voor eens en altijd een einde maken aan de Palestijnse kwestie! Ook al lijkt het onwaarschijnlijk dat dit zal lukken, hij zal er alles aan doen om het te realiseren.

De internationale mainstream media benadrukken niet de positieve aspecten van de deal, ondanks het feit dat de Amerikaanse regering voorstander is van een permanente einde aan de oorlog. Je zou verwachten dat de regering haar invloed aanwendt om deze positieve stemmen in de media te laten horen. Misschien beantwoordt dit probleem de vraag wie de media controleert: Israël laat zien dat het de media controleert. Zelfs meer dan de Amerikanen. In principe dienen de internationale media de staat waarin ze gevestigd zijn: Al Jazeera wordt gecontroleerd en gefinancierd door Qatar, Anadolu Agency door Turkije, de BBC door Engeland, enzovoort. Al deze staten hebben warme relaties met zowel Israël als de VS, en het verschil tussen Anadolu Agency en Al Jazeera enerzijds en de Westerse media anderzijds, is dat de eerste de indruk wekt aan de Palestijnse kant te staan. Zie het voorbeeld hieronder over prominente Palestijnse gevangenen zoals Marwan en Abdullah Barghouti.

Trump – Netanyahu relatie ziet er niet goed uit

Hoe dan ook, de effecten van de ‘fragiele deal’ lijken enig effect te hebben: op de eerste volledige dag van het staakt-het-vuren, heeft de IDF het geschonden door 3 Palestijnen te doden, waaronder een 15-jarige jongen die geen enkele dreiging vormde. Op de vierde dag heeft de IDF nog eens 2 personen gedood in Rafah en na een week werd één persoon gedood in Noord-Gaza. Een andere truc die de regering Netanyahu uithaalde, was het niet vrijlaten van een Palestijnse gevangene die vrijgelaten had moeten worden. Bovendien zei president Trump op zijn eerste dag in functie dat hij er geen vertrouwen in heeft dat het staakt-het-vuren stand zal houden. Een opmerkelijke uitspraak van de mediator die garant staat voor het naleven van de afspraken. Dit zou een concessie kunnen zijn aan de druk die Netanyahu op hem uitoefent. Aan de andere kant zei hij in zijn inauguratiespeech ook, dat hij een einde zou maken aan alle oorlogen. Verder heeft zijn gezant voor het Midden-Oosten, Steve Witkoff, gezegd dat hij een tijdelijke delegatie in Gaza zal neerzetten om de naleving van de deal in de gaten te houden. En in tegenstelling tot de regering-Biden, geven ze niet alleen Hamas de schuld. Een woordvoerder van Witkoff zei:

“Bedenk dat er veel mensen zijn, radicalen, fanatici, niet alleen aan de kant van Hamas, maar ook aan de rechtervleugel van de Israëlische kant, die er absoluut belang bij hebben om deze hele deal op te blazen.”

Tegelijkertijd zei Witkoff, net als andere senior leden van de Trump-regering, om te werken aan stabiliteit op de lange termijn tussen Israël en de Palestijnen.
Het is ook geen geheim dat de grote prijs die Trump wil binnenhalen, de normalisatiedeal tussen Saoedi-Arabië en Israël is. En dit kan niet gebeuren terwijl er een oorlog in Gaza gaande is. Het is ook geen geheim dat Trump de Nobelprijs voor de Vrede wil winnen, die in december wordt uitgereikt. Het hervatten van de oorlog in Gaza zal zijn ambities uiteraard niet helpen. Aan de andere kant probeert Netanyahu nog steeds zijn duistere droom te realiseren: onlangs kwamen er onbevestigde berichten naar buiten over de tijdelijke verplaatsing van inwoners van Gaza naar Indonesië. Het was eerst de Jerusalem Post die dit verhaal verzon, voordat het door andere mainstream media werd gekopieerd. Een zorgwekkender ontwikkeling is de escalatie op de Westelijke Jordaanoever; Israël begon een grote militaire operatie met 10 doden in slechts 2 dagen tijd. Israël zegt dat het de veiligheid op de Westelijke Jordaanoever als een extra oorlogsdoel heeft toegevoegd, hoewel de oorlog in Gaza niets te maken heeft met de Westelijke Jordaanoever. Volgens onbevestigde berichten begon Netanyahu met de operatie om minister Smotrich tevreden te stellen en zijn coalitie te redden.

Netanyahu’s poppetjes: Smotrich en Ben Gvir

Tijdens de Gaza-oorlog, ook wel uitroeiingsoorlog genoemd, herhaalde de mainstream media vele malen dat Netanyahu gedwongen werd de oorlog voort te zetten of zich te verzetten tegen een staakt-het-vuren-deal om Ben Gvir en Smotrich tevreden te stellen om zo zijn coalitie te redden. Met dit argument wordt Netanyahu van zijn verantwoordelijkheid ontdaan en deze berichten melden zelden het feit dat verschillende oppositiepartijen hebben aangeboden om deze extreemrechtse coalitie in zo’n scenario te redden.

Hoewel Smotrich een van de luidste tegenstanders van de deal was, trad hij niet af, zoals hij zo vaak had gezegd dat hij het zou doen bij een ceasefire deal als Hamas niet was verslagen.

Het excuus dat Smotrich gebruikt om niet af te treden, uitgelegd in een lang bericht op sociale media, is dat Netanyahu hem heeft verzekerd dat de oorlog doorgaat na fase 1. Het is duidelijk dat deze belofte moeilijk te realiseren is, aangezien dit is uitgesloten in de deal. Wat ook opmerkelijk is is dat Smotrich legerleider Herzi Halevi zwaar bekritiseerde, maar kritiek weerhield op Netanyahu die de deal heeft ondertekend. Het is bekend dat Halevi en Netanyahu ernstige meningsverschillen hebben gehad over de oorlog in Gaza: de eerstgenoemde wilde de oorlog beëindigen in tegenstelling tot Netanyahu. Halevi verzette zich ook tegen het idee om inwoners van Gaza naar Egypte te verbannen.
Smotrich riep op tot het aftreden van Halevi en zei dat “Israël niet kan winnen zolang hij aan de macht is”. Hij beweerde ook dat Netanyahu heeft ingestemd met zijn verzoek om “Gaza onbewoonbaar te maken” en het te “veroveren”, en voegde eraan toe dat hij een legerleider wil die hierachter staat. Een paar dagen later trad Halevi inderdaad af, samen met de Zuidelijke Commandant, Majoor Generaal Yaron Finkelman. Hoewel de reden die ze gaven het falen op 7 oktober was, is de waarschijnlijke reden dat Israël gefaald heeft om Hamas omver te werpen. Halevi gaf dit toe in zijn ontslag-verklaring door te zeggen dat niet alle oorlogsdoelen zijn behaald. Een legerleider die aftreedt voordat zijn termijn afloopt, is zeer zeldzaam: het overkwam alleen de IDF-leider vlak na de Hezbollah-oorlog in 2006 welke Israël ook verloor. Ook in Israël beginnen ze langzaam te beseffen dat Hamas in Gaza blijft en dat betekent dat Hamas de oorlog heeft gewonnen.
Over de deal stuurde Smotrich gemengde boodschappen, hij noemde het enerzijds “Een afschuwelijke boodschap aan al onze vijanden, dat de manier om Israël te verslaan is om Joden te ontvoeren.” En anderzijds “onvermijdelijk.” Je zou denken dat een politicus met zo’n uitgesproken radicale mening zou aftreden of diegenen zou aanvallen die de deal hebben ondertekend. Dat is allereerst de Israëlische premier.

“Het is toegestaan ​​en zelfs aanbevolen om een ​​vijand te laten verhongeren, mits je de burgers van tevoren de mogelijkheid hebt gegeven om te vluchten. En dat is precies wat ik voorstel.”

“Ernstige epidemieën in het zuidelijke deel van de Strook zullen immers de overwinning dichterbij brengen en het aantal slachtoffers onder Israëlische soldaten verminderen.”
Gepensioneerde generaal Giora Eiland.

In tegenstelling tot Smotrich, de andere radicale politicus en veroordeelde terrorist, trad Ben Gvir wel af. Als we zijn uitspraken analyseren, is het opmerkelijk dat hij ook geen kritiek levert op Netanyahu. Zie hieronder.

Het is zeer opmerkelijk dat iemand die veel kabaal maakt tegen een staakt-het-vuren, dit een complete overwinning voor het terrorisme noemt, terwijl hij de persoon die de deal tekende niet aanvalt, maar hem juist prijst door te zeggen: “Significante prestaties onder uw leiderschap.” Dus de vraag is waarom extremist Ben Gvir niet van plan is om de regering omver te werpen, wat erop neerkomt dat hij hen steunt. De regering die de deal heeft getekend wat hij ‘een overgavedeal’ noemt. Hoe is dat mogelijk?

Misschien is het antwoord hetzelfde dat Smotrich’s geval verklaart: beiden spelen een rol die past bij Netanyahu’s dromen: extreme beleidsmaatregelen die een premier niet in het openbaar kan zeggen, zoals de gedwongen verplaatsing van Palestijnen, worden door zijn coalitiepartners Smotrich en Ben Gvir gezegd. Het is ook geen geheim dat Netanyahu helemaal geen deal wilde, wat hij niet publiekelijk kon zeggen. Smotrich en Ben Gvir daarintegen wel. Met het gebruik van Israëls invloed op de internationale media leek het erop dat Netanyahu gedwongen werd om zijn oorlog voort te zetten. Terwijl zijn coalitie het zich in feite kon veroorloven om de steun van Smotrich en Ben Gvir te verliezen. Beide politici kregen veel media-aandacht en als ze zo uitgesproken waren als ze leken te zijn, hadden ze allebei moeten aftreden en Netanyahu moeten aanvallen. Hun maskers als marionetten van Netanyahu is nu duidelijker zichtbaar geworden.

Zal de wapenstilstand standhouden en hoe ziet de toekomst eruit?

Hoewel Netanyahu er alles aan zal doen om het staakt-het-vuren te dwarsbomen, zoals hij in het verleden vaker vredesinitiatieven heeft gedwarsboomd, is de kans klein dat hij daarin zal slagen. Zijn middelen om de media te gebruiken, evenals Smotrich en Ben Gvir, zullen waarschijnlijk worden geneutraliseerd met het gebrek aan nationale en internationale steun voor zijn duistere droom.
De regering van Trump is duidelijk geweest om niet deel te nemen aan oorlogen, noch de oorlog in Gaza, noch een mogelijke oorlog tegen Iran. Zelfs vóór zijn verkiezingsoverwinning verwachtten Israëlische analisten dat de nieuwe Amerikaanse regering de druk op Israël zou opvoeren om de oorlog in Gaza te beëindigen. Het is absoluut niet in het belang van de Amerikanen als deze oorlog opnieuw wordt hervat, aangezien hun prioriteiten elders in de wereld liggen. Ook op nationaal niveau geniet Netanyahu niet de brede steun die hij had tijdens de genocide. Behalve druk van familieleden van de zogenaamde gijzelaars, zijn de publieke opinie, de Israëlische president en talloze politieke partijen allemaal voorstander om fase 2 van de overeenkomst te halen. Voor het eerst sinds 7 oktober 2023 hebben sommige oppositiepartijen ook opgeroepen tot het aftreden van Netanyahu, wat een totale nederlaag voor het land zou betekenen.

Redenen waarom Hamas de winnaar van de oorlog is.
De legitieme vraag zal rijzen wat Israël heeft gewonnen in de oorlog. Behalve het doden van extreem veel mensen, sommige bronnen schatten dat ongeveer 10% van de bevolking, inclusief de indirecte doden, zijn omgekomen. Er zijn geen betrouwbare cijfers over hoeveel Hamas-militanten zijn gedood. Wat betreft hun leiders, die op grote schaal worden vermoord, zegt dit niet veel over hun militaire capaciteiten, aangezien de beweging is ontworpen om gedode leiders te vervangen.
Het vermoorden van leiders is niets nieuws; alleen de omvang ervan verschilt met het verleden. En gezien het feit dat de verzetsbeweging in staat was om hun manier van oorlogsvoeren op dezelfde manier voort te zetten als voordat hun leiders werden vermoord, laat zien dat ze ermee om kunnen gaan. De enige zichtbare achteruitgang van Hamas’ militaire capaciteiten is de scherpe afname van hun raketaanvallen op Israël: van dagelijkse aanvallen naar incidentele na 6 maanden oorlog. Maar deze lokaal geproduceerde raketten kunnen gemakkelijk opnieuw worden gemaakt. Over het ondergrondse netwerk van de groep zijn geen betrouwbare cijfers bekend, maar zelfs de IDF gaf in november 2024 nog toe dat het tunnelnetwerk nog steeds operationeel is. In mei 2024 schatte de Amerikaanse inlichtingendienst dat 65% van de tunnels nog steeds actief was. Gezien de beschikbare informatie is het dus veilig om te concluderen dat de militaire capaciteiten van Hamas op hetzelfde niveau liggen als vóór 7 oktober 23, wat de oorlog vanuit Israëlisch perspectief een totale mislukking maakt. Iets waar iedereen het over eens kan zijn, is dat de civiele infrastructuur op grote schaal is vernietigd: sanitaire voorzieningen, gezondheidszorg, gebouwen en elektriciteitsinfrastructuur zijn bijna volledig verwoest. Gaza begint niet helemaal opnieuw; het is erger dan dat: alleen het opruimen van het puin zal 15 jaar duren. Daarintegen blijft de militaire infrastructuur grotendeels intact. Degenen die hebben gezegd dat de IDF geen militaire strategie had en dat het een uitroeiingsoorlog was, hadden gelijk. Het is ook niet zo gek dat de Palestijnen dit vieren als een overwinning. Tijdens het vrijlaten van de Israëlische gevangen zij een jongeman, met een Hamasstrijder naast zich: “We hebben in ons eentje gewonnen van de hele wereld”. En ook dit kan niet ontkend worden.