Leestijd: 22 minuten
Samenvatting van het artikel
- Er is geen militaire manier om het Iraanse nucleaire programma te beëindigen: het maximale resultaat van een oorlog is het vertragen van het Iraanse nucleaire programma met maximaal twee jaar.
- Het werkelijke oorlogsdoel is regimeverandering, zoals uiteengezet in het beleidsdocument ‘A Clean Break’, een initiatief van Netanyahu uit 1996. Het doel was regime-change in zeven moslimlanden en zes daarvan zijn inmiddels bereikt.
- De oorlog tussen Israël en Iran kan niet op deze manier langer doorgaan: het zal eindigen of escaleren.
- Nu Iran tijdens de onderhandelingen en het nakomen van zijn verplichtingen onder het Non-Proliferatieverdrag is aangevallen, moet het duidelijk zijn dat het regime, in het streven naar veiligheid, het hebben van een atoombom de beste optie is.
De meest effectieve en betrouwbare manier om te voorkomen dat Iran kernwapens verwerft, is door te onderhandelen over een deal. Militaire analisten geloven niet dat de VS het Iraanse nucleaire programma kan stoppen; ze kunnen het slechts uitstellen. Als het Iraanse regime deze aanval wil overleven, moet het veel harder terugslaan.
De Israëlische aanval op Iran zou geen verrassing moeten zijn voor Iran, ondanks dat ze met de VS onderhandelden. Israël dreigde duidelijk met oorlog; Trump gaf hen een ‘deadline van 60 dagen’, en het bevooroordeelde rapport van de IAEA bood het voorwendsel dat Israël zocht. Om nog maar te zwijgen van de verschillende mediaberichten die melding maakten van de dreigende aanval van Israël. Een van de meest overtuigende artikelen is afkomstig uit de Washington Post van februari 2025, waarin gesproken wordt over een ‘preventieve aanval’ op Iran “binnen enkele maanden”. Het discours van een preventieve aanval wordt ook door Israëlische leiders gebruikt, dus het nieuws was behoorlijk accuraat.
Het artikel, gebaseerd op anonieme functionarissen, legt uit dat een aanval het programma van Teheran met weken of, in het beste geval, maanden zou vertragen. Sommige analisten beweren dat het programma tot twee jaar kan worden vertraagd, maar over het algemeen bestaat er consensus dat het onmogelijk is om het Iraanse nucleaire programma met militaire middelen te elimineren. Onder hen zijn professor Chuck Freilich, een voormalig nationaal veiligheidsadviseur in Israël; prominente politicoloog John Mearsheimer, bekend om zijn theorie van offensief realisme; en de gepensioneerde Amerikaanse generaal Jack Keane.
“Iran beschikt vandaag de dag over de vereiste kennis om het programma te herbouwen, zelfs na een volledig succesvolle aanval, en er valt hooguit een paar jaar te winnen. Militaire actie is dus geen optie meer om het programma te elimineren, alleen om tijd te winnen.” Chuck Freilich
In de onderstaande video legt Jack Keane uit waarom het moeilijk is om kerncentrales te vernietigen: behalve dat de belangrijkste locaties zich diep onder de grond bevinden in bergachtige gebieden, liggen ze ook verspreid over 12 verschillende locaties.
Hierom kunnen we zeggen dat de Amerikaanse aanval op Iran in de nacht van 21 op 22 juni de nucleaire installaties niet heeft vernietigd, in tegenstelling tot Trump’s uitspraak. Voor het vernietigen is een uitgebreide aanval nodig. De VS had Iran vooraf gewaarschuwd, waardoor Iran het verrijkte uranium had verplaatst. Trump heeft verklaard dat de aanval is afgerond. Dit wijst erop dat de VS niet in oorlog wil met Iran en door Israëlische druk Iran hebben gebombardeerd. Iran zal als vergelding ook geen Amerikaanse troepen aanvallen.
Het ware oorlogsdoel van Israël gaat terug naar 1996: de macht van Joodse lobbyisten
Vervolgens rijst de vraag waarom de Israëlische beleidsmakers ten oorlog trokken, wetende dat ze hun oorlogsdoel niet met militaire middelen kunnen bereiken. Het antwoord is simpel: het werkelijke oorlogsdoel is het afdwingen van een regime change. Dit doel gaat terug tot 1996, toen kandidaat-premier van Israël, Benjamin Netanyahu, en zijn Amerikaanse (Joodse) politieke team een beleidsdocument opstelden voor de Israëlische veiligheidskwestie, getiteld “A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm“.
Kortom, dit was een geopolitieke strategie gericht op regime change in zeven West-Aziatische en Noord-Afrikaanse staten. De regime change betekende in de praktijk dat Israël-onvriendelijke regimes zouden worden vervangen en satellietstaten van Israël zouden worden. Zes van de zeven staten zijn nu bereikt: Irak, Libië, Libanon, Syrië, Somalië en Soedan. De oorzaken van al deze oorlogen kunnen dus worden herleid tot de pariastaat Israël. Het is in feite ook Netanyahu die Israël sinds 1996 regeert, met een paar korte onderbrekingen. De laatste die nog moet worden bereikt, en tevens de moeilijkste, is Iran. Men zou ook kunnen stellen dat het beleid in Irak is mislukt. Dit land blijft een interessant geval, aangezien we allemaal weten dat het geen massavernietigingswapens had. De vraag die de grote mediabedrijven niet stellen: waarom zijn de VS oorlog gaan voeren met Irak? Sommigen beweren vanwege de olie maar dat klopt niet, aangezien het Saddam-regime lucratieve oliedeals heeft aangeboden aan Amerikaanse bedrijven. Dit aanbod werd gedaan via Richard Perle, die destijds voorzitter was van de Defense Policy Board en die ook wel ‘de architect van de Irak-oorlog‘ wordt genoemd. Dezelfde Perle, een Jood, was ook de leider van de studiegroep van het beleidsdocument A Clean Break. Veel van de auteurs waren Joods en kregen invloedrijke posities na 1996.
——————————————LEES BENEDEN VERDER——————————————-
Zonder de VS zou geen van de doelen beschreven in het beleidsdocument zijn bereikt en meestal is het zelfs niet in het belang van de Amerikanen.
Hoewel de zionisten erin slaagden Saddam Hoessein van de macht te verdrijven, konden ze geen wet en orde in Irak brengen. Momenteel wordt Irak geregeerd door zowel Amerikanen als Iraniërs. Een succesvolle regimewisseling in Iran zou ook betekenen dat de controle over Irak wordt herwonnen.
Professor Jeffrey Sachs van Columbia University bekritiseert de clean break-politiek van Netanyahu, evenals de invloed van de Joodse lobby die het Amerikaanse buitenlandse beleid bepaalt. Hij beschrijft de lobby als een christelijk-zionistische lobby (waarschijnlijk vanwege zijn eigen Joodse achtergrond).
Sinds de genocidale Gaza-oorlog staat de Joodse lobby onder vuur, vooral omdat deze langdurige oorlog niet in het belang van Amerika is en zonder hun hulp niet zo lang had kunnen duren. Politicoloog John Mearsheimer zegt regelmatig dat Amerika zich op Oost-Azië moet richten maar door de invloed van de Joodse lobby vast zit in West-Azië. Hij schreef ook een bekend boek over de Joodse lobby; hij stelde dat lobbygroepen alleen kunnen werken als hun werk niet zichtbaar is voor het grote publiek. Hij is ook van mening dat Trump de strijd met de lobby moet aangaan, hoewel dit een politieke prijs voor hem zal hebben, aangezien ze een meerderheid in het Congres hebben1. Dit komt doordat alles wat Trump beloofd heeft te leveren, mislukt is: hij kon de oorlogen in Gaza en Oekraïne niet stoppen zoals hij beloofd had. Hij is een nieuwe oorlog met Iran begonnen, terwijl hij geen nieuwe oorlogen wilde voeren. Dus zit hij vast, en als hij een onafhankelijk buitenlands beleid wil voeren, heeft hij geen andere keuze dan een openlijke strijd aan te gaan met de pro-Israëlische lobbyisten. Achter de schermen gebeurt het al met verschillende benoemingen en ontslagen binnen de Trump-regering.
Dit is ook de reden voor veel tegenstrijdige uitspraken van Trump: enerzijds voert hij zijn eigen beleid van geen oorlogen meer, en anderzijds wordt hij door lobbyisten onder druk gezet om een andere richting in te slaan. Dit geldt ook voor Iran. Laten we het eens vanuit Iraans perspectief bekijken.
————————————LEES BENEDEN VERDER————————————————-
De strategische fouten van Iran vanuit hun eigen perspectief: Hezbollah
Sinds 7 oktober 2023 heeft Iran de zaken zeer terughoudend aangepakt, terwijl Israël naar escalatie zocht. Toen bijvoorbeeld de oog-om-oog-aanvallen tussen de twee landen begonnen na het bombardement op de Iraanse ambassade in Syrië, waren de Iraanse aanvallen niet dodelijk, terwijl die van Israël dat wel waren. Zelfs met zo’n grote schending van het internationaal recht en de normen door de aanval op de Iraanse ambassade in Syrië, waarbij 16 mensen omkwamen, onder wie diplomaten, reageerde Iran niet serieus, maar slechts voor de show om gezichtsverlies te voorkomen. De laatste aanval van Israël in oktober 2024 werd door Iran niet eens beantwoord. Dit leidde tot kritiek binnen de Iraanse regering; enkele hooggeplaatste generaals uitten hun ongenoegen en zeiden dat het land hierdoor in een zwakkere positie was terechtgekomen.
Ook de moord op veel hooggeplaatste Iraanse commandanten in Libanon en Syrië werd door Iran niet beantwoord.
De grootste fout is verreweg dat Israëls escalatie-oorlog met Hezbollah niet gepaard ging met vergeldingsmaatregelen. Hoewel Israël Beiroet begon te bombarderen, een duidelijke escalatie, reageerde Hezbollah niet. De aanvallen met pagers en portofoons volgden, en daarna de moordcampagnes op Hezbollah-leiders, waaronder Hassan Nasrallah. Hoewel Hezbollah over een immens arsenaal aan ballistische raketten beschikte, zelfs meer dan de meeste landen, maakten ze er minimaal gebruik van en vuurden ze in plaats daarvan projectielen af. Het was juist de afschrikking van deze ballistische raketten die Israël weerhield om Nasrallah eerder te vermoorden, zoals voormalig minister van Defensie Gallant bij verschillende gelegenheden bevestigde:
Ik ging terug naar de premier en zei tegen hem: ‘We moeten dit doen.’ Hij wees door het raam naar alle gebouwen en zei: ‘Zie je deze gebouwen? Dit alles zal worden verwoest door de capaciteiten van Hezbollah. Nadat we ze hebben aangevallen, zullen ze alles wat je ziet vernietigen.’ Bron: Times of Israel
Diezelfde afschrikkende kracht is de reden waarom Israël niet eenzijdig olie en gas heeft geëxploiteerd aan de betwiste zeegrens met Libanon, wat volgens Hezbollah tot een totale oorlog zou leiden. Nadat het Hezbollah had verslagen, tekende Israël onlangs contracten voor olie- en gasexploratie in de betwiste zeegrens. De benoemingen van zowel de president als de premier van Libanon tonen aan dat het een satellietstaat van Israël is geworden, terwijl Hezbollah ook zijn politieke invloed verloor.
Hezbollah was vroeger ’s werelds sterkste niet-statelijke gewapende organisatie, waarvan de strijders zelfs in staat waren de regio Galilea in Israël binnen te vallen, iets wat tot een paar jaar geleden ondenkbaar was. Sommige bronnen beweerden zelfs dat Hezbollah in staat was de Israëlische nucleaire installaties te vernietigen. Ter vergelijking: Hamas, met zijn beperkte capaciteiten en gesloten grenzen, kon Israël meer schade toebrengen. Het excuus van Israël dat Hezbollah de oorlog op 8 oktober wel degelijk was begonnen, kan geen oorlog worden genoemd: het was een aanval met een lage intensiteit. Ook hier, terwijl Israël Hezbollah-strijders doodde, richtte de guerrillabeweging zich alleen op Israëlische apparatuur, zoals bewakingscamera’s, in plaats van op soldaten. Nasrallah overdreef dit en wilde mensen ervan overtuigen dat ze Gaza hielpen, terwijl het niets meer was dan een show-act. OliveX heeft hier een uitgebreide analyse geschreven over Hezbollahs onwil om tegen Israël terug te vechten.
Hezbollah publiceerde in oktober 2024 drone-beelden van gevoelige Israëlische doelen, maar heeft deze nooit beschoten.
Ter vergelijking: de oorlog die Hezbollah in 2006 won, laat zien waar de sleutel tot de overwinning ligt. Het was destijds Hezbollah dat begon met het gevangen nemen van twee Israëlische soldaten. Israël reageerde ook toen disproportioneel door een oorlog te starten. Vooraf had de Sjiietische guerilla beweging berekend dat Israël hard zou terugslaan maar ze hadden ook een pad naar de overwinning geanalyseerd.
Een van de belangrijkste strategieën van Hezbollah was het toebrengen van zoveel mogelijk schade aan Israël, in de overtuiging dat er geen bereidheid was om grote verliezen te incasseren wat als zwakke kant van de Joodse staat werd gezien. Dit bleek waar te zijn: Israël stopte zelf de oorlog die het was begonnen en startte onderhandelingen over een gevangenruil. Nasrallah groeide uit tot de meest populaire Moslim van West-Azië.
In tegenstelling tot 2006 was de enige strategie die Hezbollah in 2024 gebruikte: de-escalatie. Dit gaf de Israëlische regering de moed om ongestoord door te gaan met hun zware bombardementen en sluipmoord-campagne.
Als Hezbollah IDF-doelen en burgers had aangevallen, zou de publieke opinie in Israël op een gegeven moment (in een vroeg stadium) geen oorlog meer tegen Hezbollah steunen. Dit omdat ze niet bereid zijn om offers te brengen. In dit geval zou een toekomstige oorlog met Iran veel moeilijker zijn geweest en zonder de steun van de publieke opinie is het bijna onmogelijk om een oorlog voort te zetten. Dus, dan de vraag van one million dollar: waarom heeft Hezbollah niet teruggevochten? De beweging was opgericht om de Joodse staat te bevechten ten tijde van de Libanon-oorlog. Ze hebben voldoende kennis om hun vijand, die ze twee keer wisten te verslaan: in 2000 en 2006, pijn te doen. Hezbollah had moeten weten dat de-escalatie hen niet zou helpen. Als antwoord op de vraag hebben sommige bronnen het over falende inlichtingen of verkeerde inschattingen Maar dit was geen eenmalige gebeurtenis zoals op 7 oktober; het vond meerdere keren plaats in de loop van minstens twee maanden, wanneer de moord op de iconische Hezbollah-commandant Fouad Shukur in Beiroet als beginpunt wordt genomen. Tot de moord op Nasrallah, de op één na belangrijkste figuur in de zogenoemde Iraanse as van het verzet, na Khamenei zelf. We kunnen ook spreken van een jaar, toen Israël begon met het verwoesten van complete wijken. Hoe dan ook, het antwoord is waarschijnlijk eerder een keuze dan onbekwaamheid. Misschien is het meest waarschijnlijke antwoord dat het de keuze van Iran was. Deze staat werd de belangrijkste financierder van Hezbollah, en dit ging ten koste van hun eigen soevereiniteit. De Iraanse strategie had kunnen bestaan uit het vermijden van een oorlog met Israël, bijna ten koste van alles. Telkens wanneer Hezbollah op Israël schoot, gaven ze Iran de schuld. Het was hetzelfde Iran dat het strategisch belangrijke Syrië zonder slag of stoot heeft verloren. Ook al heeft Iran meerdere ‘proxy’-gewapende organisaties, net zoals Israël dat heeft.
Omdat het maken van een satellietstaat de enige garantie is dat Iran geen kernwapens zal ontwikkelen of op andere manieren een rivaal van Israël zal worden, is er, als dit regime het overleeft, niet veel druk meer om Iran aan een akkoord te binden. Ze kunnen de sancties opheffen, maar aangezien de VS onbetrouwbaar is, zou dit als de minst waarschijnlijke optie worden gezien. Vanuit Irans perspectief is het ontwikkelen van een kernbom in dat scenario de meest waarschijnlijke en logische optie.
Laten we eens kijken hoe Noord-Korea zijn kernbom ontwikkelde. President Clinton sloot een deal met het land, vergelijkbaar met het JCPOA, dat de Amerikaanse sancties zouden worden opgeheven in ruil voor het controleren van het nucleaire programma van Noord-Korea door internationale waarnemers. Het was wederom Amerika dat zich terugtrok uit dit akkoord, omdat de radicale Republikeinen er kritiek op uitten. Dit maakte de weg vrij voor Noord-Korea om een kernbom te ontwikkelen, wat de soevereiniteit van het land zou waarborgen. De stichter van Noord-Korea, Kim Il-sung (de grootvader van Kim Jong-un), introduceerde de staatsideologie van Juche, die zelfredzaamheid en onafhankelijkheid benadrukt in alle aspecten van het bestuur.
Een dergelijke ideologie zou ook kunnen werken voor Iran, dat omringd wordt door door de VS gesteunde vijanden. Voor een veilige wereld en een evenwichtige machtsverhouding is het van cruciaal belang dat het Iraanse regime dit overleeft. In het andere scenario komt heel West-Azië onder invloed van de Joodse staat en het Westen. Een multipolaire wereld waar de macht verdeeld is, is veel veiliger dan een unipolaire wereld. De wereld kan Netanyahu niet toestaan zijn zionistische droom te verwezenlijken, zoals beschreven in het beleidsdocument A Clean Break. De Joodse schurkenstaat laat door het systematisch schenden van het internationaal recht zien dat ze een bedreiging vormt voor de wereldvrede.
————————————-Tekst gaat beneden verder———————————————–
Zachte vergelding misschien vanwege Israëlische dreiging om kernwapens in te zetten
Syrië is een belangrijke strategische locatie voor Israël en maakt het mogelijk om het luchtruim van het land tegen Iran te gebruiken. Dit zou geen verrassing moeten zijn, aangezien Israël de nieuwe machthebbers aan het zadel hebben geholpen.
Hoewel Iran een oorlog met Israël wilde vermijden, maakte het verlies van zowel Hezbollah, hun kroonjuweel, als de Assad-regime in Syrië de weg vrij voor Israël om Iran aan te vallen. Dit wordt ook onthuld in een artikel in de New York Times van 17 juni.
Waarom heeft Iran deze cruciale fouten gemaakt? Voor zover we via open bronnen kunnen nagaan, zijn er meningsverschillen tussen de hardliners en de gematigden. Maar bovenal is Iran een de facto personalistische dictatuur, waar Khamenei als hoogste leider feitelijk het hoofd van de regering en het leger is; ministers benoemt, de Revolutionaire Garde bestuurt en het hoogste gezag heeft over belangrijke staatszaken. Wanneer zoveel macht in handen is van één persoon, hebben de kenmerken van die persoon ook invloed op de beslissingen van die staat. Nu de oorlog tussen Israël en Iran is begonnen, zien we dezelfde terughoudendheid van Iran als we zagen bij Hezbollah en Syrië. Zijn eerste reactie op de Israëlische aanvallen was het sturen van drones, die veel langzamer zijn en minder schade kunnen aanrichten dan ballistische raketten. Tevens zien we dat Iran in de loop van de dagen steeds minder raketten afvuurt en ook geen dodelijke slachtoffers maakt terwijl Israël onverminderd hard doorgaat.
In de context van deze kwesties kan men stellen dat al deze voorzichtige reacties van Iran te maken hebben met een angstige man. Alex Vatanka, directeur van het Iran-programma bij het Middle East Institute in Washington, heeft Khamenei omschreven als “extreem voorzichtig”.
Tijdens zijn publieke optredens zit Khamenei regelmatig op een stoel boven de rest, terwijl de anderen op de grond zitten. Dit om zijn status (narcistische trek) te benadrukken.
‘Helicopter crash‘
19 mei 2024: Leidde tot 8 doden oa: hooggeplaatste Iraanse functionarissen
Er zijn verschillende theorieën dat Israël de Iraanse president Ebrahim Raisi en minister van Buitenlandse Zaken Amir-Abdollahian heeft vermoord. Interessant aan deze ‘helikoptercrash’ is dat Telegram-accounts met Iraanse connecties vrijwel direct meldden dat “ongelukken ook in Iran gebeuren”.
Iran reageert hierop door het te verdoezelen en de veronderstelling te blijven volhouden dat het slechts een ongeluk was, zodat het helemaal geen vergeldingsmaatregelen hoefde te nemen. Israëlische functionarissen schepten openlijk op over deze moorden, en het is een publiek geheim in inlichtingenkringen dat ze zijn vermoord.
Bron: (klik voor de tweet)
Havenexplosie Bandar Abass
25 april 2025: Leidde tot 70 doden
Dit gebeurde op een gevoelig moment: toen Iran en de VS bezig waren met onderhandelingen. Behalve dat het verdacht was dat Israël diezelfde dag ontkende een rol in te hebben gespeeld, terwijl toen niet bekend was of het een ongeluk of een bomaanslag was. Rond deze tijd vond er een reeks explosies plaats in Iran, die in het Westen geen media-aandacht kregen, maar in Israël wel! Zelfs de NOS schreef een artikel dat Iran geruchten over opzet in het spel onderdrukt.
Kerman bomaanslag
3 Januari 2024: Dodelijkste aanslag sinds oprichting Islamitisch republiek: 95 doden
Toevallig of niet, maar deze terreuraanslag vond plaats tijdens de ceremonie (3 januari 2024) van Qassam Soleimani, die vier jaar eerder was vermoord. Het leek wel een boodschap. De aanslag was ‘opgeëist door ISIS’. ISIS dook op uit het niets, voor het eerst sinds jaren. En waarom zouden ze het doen op de herdenking van Soleimani? Een paar weken later zei Netanyahu: “Wie zegt dat we Iran niet aanvallen? We vallen Iran rechtstreeks aan.” Terwijl er op dat moment nog geen door Israël opgeëiste aanvallen op Iran waren geweest.
klik op de afbeelding
Iran had Israëlische infrastructuur zoals waterbronnen, energiecentrales en zelfs hun nucleaire installaties kunnen bombarderen, zoals Israël bij Iran heeft gedaan. De vraag die niemand in het Westen stelt, is of Iran in staat is Israëlische nucleaire installaties te beschadigen of te vernietigen. De Google-zoekmachine is politiek bevooroordeeld ten gunste van pro-westerse en zionistische standpunten2.
Deze bevooroordeeldheid nam toe toen de zogenoemde ‘fakenews‘ een onderwerp in ons discours werd. Daarom is het moeilijk om objectieve informatie over deze kwestie te vinden. Hetzelfde geldt voor wetenschappers aan universiteiten en wetenschappelijke onderzoeksinstellingen. De meeste van hun artikelen zijn bevooroordeeld ten gunste van hun opdrachtgevers.
Bovendien heeft Iran de mogelijkheid om hun raketten op Israëlische soldaten in Gaza af te vuren, als het echt zou willen ingrijpen in de genocide. Het is nogal teleurstellend wat de zogenoemde Iraanse as van het verzet heeft gedaan om de genocide in Gaza te stoppen. De Houthi’s hadden hun ‘luchtblokkade’ veel eerder kunnen beginnen door raketten af te vuren op luchthaven Ben-Gurion, om maar een voorbeeld te noemen.
Wellicht is deze voorzichtigheid van Khamenei ergens te begrijpen als je de mogelijkheid in acht neemt dat Israël een atoombom zou kunnen gebruiken tegen Iran. Immers, de Israëlische minister Ben Gvir heeft hiermee gedreigd, en een minister praat uit naam van het kabinet. Volgens Mearsheimer bestaat er een realistische kans dat dit gebeurt, alhoewel hij de kans niet hoog inschat. Er zijn hier een aantal redenen voor te geven. Allereerst kan met militaire middelen het nucleaire programma van Iran hoogstens met 2 jaar vertraagd worden. Voor regime change zou er een grondoffensief nodig zijn, terwijl er bij de Amerikanen geen bereidheid is om dit te verwezenlijken. De huidige manier van oorlogsvoering kan tevens niet lang meer doorgaan: het kan eindigen of escaleren. Dus de enige manier om een militaire overwinning en een regime change te verwezenlijken, is door middel van een atoombom. Echter, de Amerikanen zullen hier fel tegen zijn. Het mag ook duidelijk zijn dat de drempel voor het gebruiken van een atoombom door Israël, met al haar privileges, veel lager ligt dan die van welk ander land ook. Deze dreiging laat ook zien dat een nucleaire bom in handen van een schurkenstaat als Israël een groot gevaar vormt. En tevens dat als Iran een nucleair wapen zou hebben, zoals Mearsheimer zegt, het juist voor veiligheid zorgt. In dat geval zou Israël de oorlog niet kunnen beginnen, laat staan het gebruiken van een atoombom.
Een van de beste troeven die Iran in handen heeft, is het afsluiten van de Straat van Hormuz, een belangrijke route voor de internationale handel van olie. In deze situatie zouden de wereldmachten serieuze druk uitoefenen om de oorlog te beëindigen, in tegenstelling tot hun zwakke uitspraken nu. China had een week nodig om Israël te veroordelen; tot dan riepen ze ‘beide partijen op tot de-escalatie’, een nietszeggende uitspraak. De G7 heeft Iran de schuld gegeven. Rusland veroordeelde Israël, maar heeft verder niets ondernomen. Poetin heeft zelfs geweigerd om iets over het dreigement om Khamenei te vermoorden te zeggen, daar waar een veroordeling op zijn plek is. Wanneer al deze landen zelf worden getroffen, zullen ze daadkrachtiger optreden.
De ingetogen reacties van Iran staan in contrast met hun gedurfde publieke uitspraken, waaronder die van de hoogste leider, die eerder zei het leven van zionisten tot een hel te zullen maken.
Het wordt ook steeds duidelijker dat Israël dezelfde (succesvolle) strategie wil gebruiken als tegen Hezbollah: de gehele leiderschap vermoorden. Totdat ze te maken krijgen met serieuze represailles, zullen ze ermee doorgaan. Als Khamenei zijn eigen leven en regime wil redden, zijn zijn kansen het grootst wanneer Iran Israël kan raken, een land dat niet bereid is risico’s te nemen of klappen te vangen. Hij zou dit moeten begrijpen, maar wederom lijkt het erop dat angst hem regeert.
Een van de argumenten om Khamenei niet te vermoorden, is dat hij vervangen zal worden door een radicaler persoon.
—————————————-Tekst gaat beneden verder——————————————–
FOLLOW OLIVE X ON SOCIAL MEDIA !!!
Waarom Iran dichter bij een atoombom komt, terwijl ze dat niet van plan zijn
De valse beschuldiging dat Iran op het punt staat een atoombom te bezitten, is niet nieuw: Netanyahu heeft dit al herhaaldelijk gezegd sinds 1995.
Voormalig president Obama maakte een einde aan dit discours toen er een deal met Iran werd getekend, samen met zes grote wereldmachten, het zogenaamde JCPOA. Toen de VS zich in 2018 eenzijdig terugtrok uit de deal, bleef Iran nog een tijdje zijn verplichtingen nakomen, en zelfs vandaag de dag zijn er nog steeds waarnemers van het IAEA die toezicht houden op het Iraanse nucleaire programma. Toen het IAEA Iran beschuldigde van het niet nakomen van zijn verplichtingen kort voor de Israëlische aanval, leek het sterk erop dat dit politiek gemotiveerd was. Volgens Mearsheimers theorie van offensief realisme zijn internationale organisaties instrumenten van grootmachten in plaats van onafhankelijke actoren. Iran ontkende. Een krachtige reactie zou zijn geweest om deze waarnemers het land uit te zetten. De enige krachtige boodschap die Iran heeft afgegeven, was toen de regering aankondigde dat wetgevers een wetsvoorstel voorbereiden om Teheran terug te trekken uit het Non-Proliferatieverdrag, dat hen verbiedt een kernwapen te ontwikkelen. Toen Israël haar aanval begon tijdens de onderhandelingen met de VS, bewees dit land opnieuw een onbetrouwbare partner te zijn2. Dit bewijst dat er voor Iran geen weg naar diplomatie is. Iran annuleerde in reactie daarop alleen de geplande ontmoeting, in plaats van zich volledig terug te trekken uit de onderhandelingen met de VS .
Mearsheimer betoogt dat als Iran een atoombom zou bezitten, het Israël niet zou hebben aangevallen.
Sommige analisten stellen dat Iran, aangezien het op dit moment geen reden heeft om te onderhandelen, veiligheid zou kunnen vinden in het nastreven van een atoombom. Een van hen is Hossein Mousavian, een voormalig Iraans nucleair onderhandelaar die nu in de VS woont.
“De Iraniërs hebben de kennis en de capaciteit om alles weer op te bouwen. Het enige wat een aanval doet is dat het het nucleaire programma vertraagt, terwijl het de motivatie van Iran om een kernwapen te bouwen dramatisch vergroot.”
Als er dus geen militaire opties zijn om de dreiging van een Iran met kernwapens weg te nemen, een nucleaire aanval op Iran uitgezonderd, betekent dit dat Israël het Iraanse regime omver moet werpen en moet vervangen door zijn marionet: de zoon van de laatste sjah. Het tot een satellietstaat maken is de enige garantie dat Iran geen kernwapens zal ontwikkelen in de toekomst of op een andere manier een rivaal van Israël wordt.
De Joodse schurkenstaat toont met haar laksheid aan international regels en het initiëren van oorlogen, zelf of via haar proxies, dat het een bedreiging vormt voor de wereldvrede. Khamenei heeft de middelen en de kans om hen te verslaan, maar mist het lef. Israëlische leiders hebben gezegd dat deze campagne enkele weken zal duren. Maanden zouden te lang zijn voor burgers die talloze beperkingen in hun leven hebben en dit niet lang kunnen volhouden, ondanks het feit dat er relatief weinig slachtoffers vallen. Dus Netanyahu moet binnenkort ofwel een einde maken aan de oorlog of escaleren en gezien zijn droom en en ambitie om dood en verderf te zaaien, zal zijn voorkeur voor escalatie zijn. Aan de andere kant: de druk van de Amerikanen en de publieke opinie kunnen hem doen dwingen om de oorlog te beëindigen. Zelfs met Amerikaanse hulp is de uitkomst onzeker en dat maakt dat een nucleaire aanval op Iran niet ondenkbaar is.
- Mearsheimer and Sachs are regular guests of the podcast of Judge Napolitano. https://www.youtube.com/@judgingfreedom/featured ↩︎
- De VS stond ook garant en bemiddelden in de wapenstilstand-deals met zowel Gaza als Libanon. Beide werden door Israël geschonden, terwijl de VS hun verplichtingen als guarantor niet nakwamen. ↩︎
