De rechtszaken tegen anti-genocide activisten zijn tot nog toe anders verlopen dan rechtszaken van andere activisten: zo worden eerstgenoemde zwaarder gestraft. Dit terwijl de pro-Palestina activisten worden vertegenwoordigd door gerenommeerde advocatenkantoren. OliveX neemt de proef op de som en analyseert drie zaken waar advocaten enorme steken laten vallen.
De eerste zaak gaat over 27 mei toen een demonstratie op het Damplein behoorlijk uit de hand liep doordat burgemeester Halsema toestemming gaf voor een pro-genocide demonstratie van de SGP terwijl ze de anti-genocide demonstratie verbood waarop deze zich verzette.
Op die dag werd Ibrahim Najjar, een Palestijn uit Gaza die rond de 70 familieleden heeft verloren in de oorlog, aangehouden door een arrestatieteam: agenten in burgerkleding. Zijn aanhouding gebeurde toen de demonstratie bijna afgelopen was en hem wordt verweten dat hij flessen en fietsen met kracht richting de politie zou hebben gegooid, met letsel tot gevolg. Een aantal demonstranten gooiden fietsen richting de GVB-arrestantenbus om te beletten dat hun kameraden werden afgevoerd.
De politie heeft veel werk gedaan om Ibrahim te laten veroordelen, blijkt uit zijn proces verbaal (PV). Niet alleen omdat deze maar liefst 30 pagina’s bevat, behoorlijk veel voor een relatief licht vergrijp maar ook vanwege de inhoud: Ibrahim werd die dag lange tijd gevolgd door een undercover-agent. De undercover schrijft in het PV dat hij belast was met twee taken: het waarnemen van strafbare overtredingen en het opdoen van informatie.
Dat zijn verslag van de gebeurtenissen niet objectief is geschreven, blijkt al uit enkele details. Zo schrijft hij dat de demonstranten recht tegenover de ME stonden om deze ‘kennelijk te provoceren’. De feitelijke reden was echter om de gearresteerde kameraden te steunen die slachtoffer werden van politiegeweld.
Verder zegt deze undercover, die met nummer 16645 wordt genoemd, dat hij niet kon waarnemen of de fietsen en stoelen die richting politie gegooid werden, ook agenten heeft geraakt. Merkwaardig genoeg of misschien wel tegenstrijdig te noemen is het feit dat de aanklacht openlijk geweld met letsel tot gevolg is.
Als deze agent niet kon waarnemen of het is geraakt, hoe is dan waargenomen dat er sprake is van letsel? Wie is de persoon die letsel zou hebben opgelopen? Als het waar is, zou het om een politieagent moeten gaan maar deze heeft in het PV geen verklaring afgelegd. Terwijl in het PV 8 andere agenten wel een verklaring hebben afgelegd, onder wie de undercover, de agenten die de arrestatie verrichten, de hoofdagent die de ondervraging deed en de agente die de camerabeelden analyseerde.
Nergens staat wie de persoon is die letsel heeft opgelopen en om wat voor soort letsel het zou gaan. De advocaat van Ibrahim heeft dit ook niet ter sprake gesteld in de rechtszaak.
De undercover verklaarde dat hij Ibrahim minimaal 2 flessen en een fiets richting de politie zag gooien maar was niet in staat om deze handeling fotografisch vast te leggen. Hij had wel een foto van Ibrahim die gewoon liep met een flesje water in zijn hand. Vervolgens is de Palestijnse man gevolgd om uiteindelijk gearresteerd te worden.
Een ander agente heeft de CCTR camerabeelden geanalyseerd welke zijn gemaakt op de Dam, Kalverstraat en het Rokin. De beschuldigingen die agent 16645 uitte, kunnen niet worden ondersteund met de CCTR camerabeelden.
Maar op zo’n demonstratie zijn er meer camera’s dan alleen beveiligingscamera’s op de openbare weg: er zijn camera’s in politiebusjes, bodycams van agenten, cams van undercovers, camera’s van media en camera opnamen die pro-Palestina activisten maken en delen op social media. Er is dus bijna niets wat niet op video staat. Bij zijn ondervraging verweet zijn ondervrager dat hij fietsen en flessen richting de politie zou hebben gegooid, iets wat Ibrahim meteen ontkende: “Heb ik niet gedaan, check de camerabeelden maar! Ik was continu in beeld.”
Case 1: Medisch dossier kan activist vrijpleiten maar advocaat negeert het
Ibrahim woont sinds 2013 in Nederland, is een Brits onderdaan en spreekt geen Nederlands. Daarom bood ik hem hulp aan en stelde voor om samen naar zijn advocaat te gaan: Zahra Boufadiss van Meijers Canatan advocaten. Ibrahim ging akkoord en vroeg aan Zahra of het goed was als hij mij meebracht; zij zei dat het wel kon maar dat zij alleen met Ibrahim zou praten en niet met mij. Een onvriendelijke reactie wat mij verbaasde. Wellicht is haar reactie vanwege een artikel dat ik eerder schreef over haar voormalige werkgever Jebbink Soeteman advocaten de reden hiervan. Het gesprek dat plaatsvond ging te veel over wat Ibrahim verweten werd en niet over het politiegeweld.
Toen Zahra vroeg of Ibrahim inderdaad de persoon was die op de foto in het PV stond, met een rugzak en een flesje water in zijn hand, bevestigde Ibrahim.
“Dan zit je in de problemen”. Ik kon het niet nalaten om niet te reageren: “Hoezo problemen; zo’n foto zegt toch helemaal niets! Iedereen loopt met een fles water op een demonstratie”.
Daarop reageerde ze dat ze zoals ze vooraf aangaf, niet met mij in gesprek zou gaan. Ibrahim suste de boel. Volgens haar kon Ibrahim wel 4 maanden straf krijgen, een opmerking die niet alleen onrealistisch is maar bedoeld om Ibrahim angst in te boezemen. En angst is een slechte raadgever.
Verder stelde ze voor om de politieagent te laten getuigen waarop ik reageerde of ze niet beter mij als getuige konden oproepen aangezien ik de hele dag met hem samen was. Volgens Zahra kon dat alleen als ik aanwezig was op het ‘moment waar het om gaat’. Dat is verbazingwekkend te noemen aangezien dat moment nooit heeft plaatsgevonden. Ibrahim vertelde ook dat hij van de Najjar familie is die meer dan 60 leden heeft verloren in de genocide. Op 31 december haalde de familie het Aljazeera Arabic nieuws toen meerdere leden werden vermoord bij een Israëlische aanval.
Over de beschuldigingen zei Ibrahim dat hij fysiek niet in staat is om fietsen te gooien aangezien hij een frozen shoulder heeft. Daarnaast heeft hij slecht zicht: hij ziet dubbel. Hij kon dat ook aantonen via zijn medisch dossier: Ibrahim zit in de WIA en is vanwege zijn gezondheid niet in staat om te werken. De advocate vroeg niet om het medisch dossier dat Ibrahims onschuld kon aantonen, en heeft het ook niet gebruikt in de rechtszaak.
Getuigen zijn ook niet opgeroepen en de verdediging heeft het ook nagelaten om de politie te bekritiseren voor hun gewelddadige optreden.
Ook voor het hoger beroep zal advocaat Zahra het medisch dossier van Ibrahim gebruiken om zijn onschuld te pleiten. In plaats daarvan vraagt ze de camera-beelden op waarvan nu al vaststaat dat er niets noemenswaardigs te zien is, blijkt uit de appelschriftuur die in handen is van OliveX. Verder wil ze de undercoveragent 16645 en zijn leidinggevende oproepen als getuigen om hen een aantal irrelevante vragen op detailniveau te stellen. Zie hieronder de vragen.
De ene politieverklaring was voor de politierechter wel voldoende om Ibrahim een taakstraf van 120 uur op te leggen.
Dit is dus een veroordeling die slechts is gebaseerd op de verklaring van slechts één undercoveragent die anoniem is en wiens staat van dienst onbekend is.
Zijn verklaring wordt ook niet aangevuld met enig ander bewijsmateriaal. Het is uiterst riskant om het woord van de politie kritieklos voor waarheid aan te nemen waardoor de politie als instituut een groot machtsmiddel in handen heeft en dit een systeem van checks and balances onmogelijk maakt. Dit terwijl de praktijk heeft laten zien dat de politie zelf niet onomstreden is; zowel bij demonstraties als wel de recente schandalen.
Zo tweette de politie onterecht dat demonstranten op 27 mei vuurwerk zouden hebben gegooid richting de politie, een tweet die inmiddels verwijderd is.
Dit gebeurde pas nadat de media erover berichtte en de politie daarom niet kan ontkennen dat ze dit hebben getweet. Er is geen vuurwerk afgestoken en hier zijn ook geen beelden van. Dit is een aantoonbare leugen van de politie.
In een systeem waar de politie niet gecontroleerd wordt, waar rechters onvoorwaardelijk meegaan met politieverklaringen en waar zelfs advocaten van activisten de politie niet willen of durven te bekritiseren, ligt het voor de hand dat machtsmisbruik zal plaatsvinden.
Dat het Openbaar Ministerie gretig was om Ibrahim te veroordelen blijkt uit de tenlastelegging. Daarin wordt ook een subsidiaire verordening genoemd wat betekent dat mocht de eerste aanklacht niet tot een veroordeling leiden, de verdachte wordt aangeklaagd met de subsidiaire verordening. En hierin staat dat Ibrahim ME agenten met de dood bedreigd zou hebben. Wederom een verwijt dat uitsluitend door agenten bevestigd of ontkend kan worden, zonder aanvullend bewijs.
Dan de vraag waarom de politie Ibrahim vals heeft beschuldigd. Hiervoor zijn een aantal mogelijke verklaringen voor te geven. Allereerst kan gezegd worden: om dezelfde reden als de valselijke beschuldiging van de politie dat demonstranten vuurwerk zouden hebben gegooid. De reden hiervan is simpel: om activisten in diskrediet te brengen; staatsinstituten werken Palestijns activisme actief tegen.
Een andere verklaring is dat de undercoveragent 16645 die belast was met het waarnemen van strafbare overtredingen, niet met lege handen wilde terugkomen.
TEKST LOOPT BENEDEN DOOR
Case 2: Advocaat geeft activist ‘weinig kans’ over lekken beelden
Ibrahims case heeft een aantal gelijkenissen met de case van ondergetekende welke geseponeerd werd. Aanvankelijk zou Tamara Buruma van Prakken D’Oliveira mijn advocaat worden maar de meningsverschillen waren te groot om samen verder te gaan.
Zo vond ik dat burgemeester Halsema verantwoordelijk was voor die chaotische dag op 27 mei aangezien zij toestemming gaf voor de pro-genocide demonstratie van de SGP en de anti-genocide demonstratie verbood. Tamara wilde dit argument aanvankelijk niet gebruiken in de rechtszaak en noemde de pro-genocide demonstratie ‘oorlogssupporters’.
Ze was tevens van mening dat ik beter mijn excuses kon aanbieden voor de trap die ik gaf tegen een ME agent. Daarentegen was ik van mening dat het zelfverdediging (noodweer) was aangezien de politie gearresteerde kameraden behoorlijk hard in elkaar sloegen. Daar moest de nadruk op gelegd worden. Bovendien ben ik een activist en geen crimineel, dus ik sta voor mijn daden ook al is het tegenstrijdig met de wet. Desondanks voerde Tamara in de pleitnota noodweerexces aan als verdedigingsgrond wat zegt dat de grenzen van de noodzakelijke zelfverdediging zijn overschreden.
Vervolgens stelde ze voor om de ME-agent in kwestie aan te voeren als getuige.
Dit zou mijns inziens een blunder zijn want in dat geval geef ik als verdachte deze agent legitimiteit. Het zou beter zijn iemand te laten getuigen die zijn verhaal onderuit haalt, in plaats van bevestigt.
En ook om de aantijgingen van het OM onderuit te halen, had ik een voorstel gedaan.
Het videobeeld waarop ik die trap gaf is door journalist Gerard ten Voorde op X gepubliceerd die het heeft gekregen van de politie. Het gaat dus om een lek wat wettelijk verboden is, volgens de Wet Politiegegevens. Wat is het bewijs voor de lek? Dat valt duidelijk te zien bij de beelden van een ander camera-standpunt. Hier zie je waarop ik de schop geef en hier zie je het vanuit een ander camerastandpunt.
De enige conclusie die je kan trekken is dat de beelden zijn gemaakt vanuit camera’s in de politiebus, ook omdat niemand met camera daar stond. Tamara twijfelde aan deze conclusie.
Toen vervolgens een interview van die ME agent in het Reformatorisch Dagblad werd gepubliceerd, wilde Tamara mij doen geloven dat het niet om gelekte beelden zou gaan, om vervolgens te zeggen dat ze mij ‘weinig kans geeft’.
Op mijn verzoek had ze wel een onderzoek gevraagd naar deze beelden.
Foto komt van EW magazine met onderschrift: Het Amsterdamse advocatenkantoor Prakken d’Oliveira geldt als links en activistisch. Molukse kapers, Lili en Howick:
De verantwoordelijke persoon voor het lekken van de beelden is hoofdofficier van Justitie Rene de Beukelaer, tegen wie ik een klacht heb ingediend bij het College van Procureurs-generaal.
Tamara schreef in haar e-mail wel dat ze volgens de advocatenwet onafhankelijk van de staat moest zijn, uitsluitend de belangen van haar cliënt moest verdedigen en niet gevoelig moest zijn voor de publieke opinie. Dit viel niet te rijmen met een ander punt in haar pleitnota: hierin schreef ze dat mocht de rechter onverhoopt tot een veroordeling komen, ‘dan wordt een verzoek gedaan om een taakstraf op te leggen van maximaal 30 uur, gelijk aan de XR-demonstrante in eerder aangehaalde uitspraak opgelegde straf’. Ik interpreteerde dit als een subtiele vorm van bekentenis. Er was onvoldoende vertrouwen om samen verder te gaan.
Als we het over checks and balances hebben, schieten onze instituten tekort. Zo is de enige mogelijkheid om een klacht in te dienen tegen een Officier van Justitie bij het OM zelf, zijn werkgever en niet bij een onafhankelijke instantie. Er is wel een mogelijkheid om je beklag te doen bij de Ombudsman maar deze kan geen bindende uitspraken doen. Juist omdat een OvJ veel invloed heeft en ingrijpende beslissingen kan nemen, zou deze ook gecontroleerd moeten worden door onafhankelijke partijen. Tevens zou het mogelijk moeten zijn om aangifte tegen een OvJ te doen, bijvoorbeeld als deze bewust een verdachte vals beschuldigt.
Dit kan plaatsvinden als de druk op het OM hoog is om daders van een bepaald misdrijf te vinden.
En aangifte kan werken als afschrikmiddel om machtsmisbruik te voorkomen.
TEKST LOOPT BENEDEN DOOR
Case 3: Advocaat Jebbink adviseert schuld te bekennen en schade te betalen
Een ander voorbeeld komt uit Utrecht. Toen op 25 juni van dit jaar de laatste demonstratie voor de afsluiting van het academisch jaar werd gehouden, werd een activiste met harde hand gearresteerd. Ze zou graffiti hebben gespoten. Haar advocaten, Willem Jebbink en Daan Gaasbeek, adviseerden haar dat ze de schoonmaakkosten van de graffiti zelf zou moeten betalen, dat ze mee moet werken met het onderzoek en dat ze moet bekennen. Het ideale scenario voor iedere aanklager.
Het betalen van de schoonmaakkosten is niet alleen een bekentenis maar ook een excuus, en waarom zou je je excuses aanbieden voor een daad waarvan je claimt dat je het gedaan hebt vanwege de ‘stille medeplichtigheid aan de genocide van de Universiteit van Utrecht’. Met het betalen van de schade zwak je je eigen standpunt af en wordt de rechter verleid om je schuldig te bevinden.
Waarom niet wachten totdat de rechter dat besluit in zijn vonnis?
De Utrecht Student Encampment organisatie was begonnen met een inzamelingsactie en heeft €10.000 opgehaald, een flink bedrag. Hoewel de activisten op hun pagina schrijven dat de verdachte onnodig lang was vastgehouden (bijna 3 dagen), danken ze de advocaten Jebbink en Gaasbeek voor het feit dat ze voorwaardelijk werd vrijgelaten en niet 2 weken langer vastzat in voorlopige hechtenis. Een voorlopige hechtenis was überhaupt niet mogelijk geweest aangezien dat uitsluitend kan voor strafbare feiten waar minimaal 4 jaar op staat. Het spuiten van graffiti is beduidend minder.
Haar advocaat is dezelfde Willem Jebbink die in een interview met OneWorld (13 augustus) zei dat Nederland een voorbeeldland is voor pro-Palestina demonstraties.
Dit terwijl activisten met ongekend politiegeweld te maken hebben gehad. Daarnaast complimenteert hij het OM en uit zich negatief over de ‘from the river to the sea’ leus.
De Tweede Kamer stemde in om de leus strafbaar te maken in een aangenomen motie, dat was 3 maanden voor het publiceren van bovenstaand interview.
Het advies dat Willem Jebbink heeft gegeven is in schril contrast met zijn eigen opiniestuk uit 2012. Toen had hij samen met zijn kantoorgenoot Jeroen Soeteman een opiniestuk geschreven in de Volkskrant om fel van leer te trekken tegen collega-advocaat Jan Vlug.
Hij was de advocaat van de moordenaar van Marianne Vaatstra die op gruwelijke wijze werd gewurgd, verkracht en vermoord door haar keel door te snijden.
De kille moordenaar, Jasper S., was toen net opgepakt na een DNA-match en het was een ware mediahype geworden. Onder de titel “Het is alsof de advocaat van Jasper S. zich publiekelijk verontschuldigt voor een vuile klus” reageren de twee kantoorgenoten op een opiniestuk dat Jan Vlug voor het Algemeen Dagblad schreef. Daarin schreef hij onder andere dat een bekentenis en een DNA-match duidelijke bewijsmiddel is, hij wees complottheorieën af en uitte sympathie voor de nabestaanden van het slachtoffer. En deze drie punten, ogenschijnlijk heel normaal, werden fel bekritiseerd door de twee collega’s. Wat betreft de bekentenis kon deze vals zijn en zelfs met een DNA-match nog steeds te vroeg, enkele dagen erna, ‘duidelijk bewijsmiddel’ te noemen.
Dit is volgens hen ‘een geschenk aan het Openbaar Ministerie’, aangezien Jan Vlug klaarblijkelijk deze match niet zal toetsen op rechtmatigheid.
Wat betreft de geuite sympathie voor de nabestaanden, waren ze van mening dat dit de onafhankelijkheid van de advocaat in gevaar kon brengen.
De twee advocaten gaan veel verder: over de complottheorie dat Justitie achter de moord zou zitten, bekritiseren ze Jan Vlug omdat hij deze theorie ‘schandalig’ noemde. Ook al gaat het hier niet om een voor de hand liggende theorie:
“Door ze nu al kritiekloos van de hand te wijzen lijken de verdedigingskansen van de verdachte ontnomen te zijn.” Ze vinden dat Vlug gevoelig is geworden voor de (voor)oordelen in de media, “die ongewoon krachtig is ingezet door de adviseurs van het opsporingsteam.” Dit is een ongekend harde aanval op de politie.
Nog een opvallend citaat uit het opiniestuk:
Jebbink & Soeteman:
“Gezien de prille staat van het onderzoek gaan deze uitlatingen erg ver voor een strafadvocaat, die geacht moet worden onafhankelijk van de autoriteiten te zijn. De verdachte in strafzaken heeft recht op een volstrekt eenzijdige, partijdige en kritische verdediging waarin geen mogelijkheid onbenut blijft vraagtekens te plaatsen bij de redeneringen en conclusies van politie en justitie. De advocaat dient inzicht, of zelfs begrip, te kweken voor de wijze waarop zijn cliënt heeft gehandeld (uiteraard als dat handelen bewezen kan worden).”
Als we dit opiniestuk lezen tegen de achtergrond van Jebbink’s huidige rol als advocaat van activisten, is het ronduit tegenstrijdig te noemen.
In het OW-interview noemt Jebbink Nederland onterecht een voorbeeldland wat betreft pro-Palestina demonstraties.
Hoe onafhankelijk is hij dan zelf van de autoriteiten?
Als we zijn uitspraken in het opiniestuk van de Volkskrant analyseren in het kader van de Utrechtse graffitispuiter, is het eveneens tegenstrijdig te noemen met een hoofdletter T.
Als een bekentenis en DNA-bewijs, daags na het verkrijgen ervan, nog steeds niet voldoende zijn om de advocaat publiekelijk te laten bekennen, op basis waarvan zou de graffitispuiter dan wel moeten bekennen?
Begrip tonen voor de actie van cliënte doe je totaal niet met het betalen van schoonmaakkosten. Wat als de rechtmatigheid van het te verkregen bewijs onrechtmatig is verkregen? Het opiniestuk van Jebbink en Soeteman is totaal niet te rijmen met deze case.
De activisten van Student Encampment lijken zich niet bewust van te zijn dat het bekennen en betalen van de kosten, een bekentenis is aangezien de titel van het artikel over crowdfunding luidt: Support Wronfully Prosecuted Comrade. Als ze op foute gronden is aangeklaagd, waarom doe je dan een bekentenis afleggen?
VERRAAD OF SLECHT WERK?
Dan de vraag wat Willem Jebbink beweegt om zo’n verdediging te voeren? Waarom wilde Tamara Buruma aanvankelijk geen werk maken van het illegaal lekken van beelden door de politie? Waarom vroeg Zahra Boufadiss het medisch dossier van haar cliënt niet op, die hem vrij kon pleiten? De drie advocatenkantoren van deze advocaten werken nauw met elkaar samen; soms spelen ze cliënten naar elkaar door. Beter zou zijn als ze concurrenten van elkaar waren, dat zou de kwaliteit ten goede komen.
Echter, het is meer dan uitsluitend deze drie kantoren die slecht werk doen. Het is eerder structureel te noemen dan incidenteel.
Tot nu toe heeft niet één advocaat van pro-Palestina activisten zich beklaagd over politiegeweld. Niet één heeft zich beklaagd over het feit dat deze activisten te kampen hebben met zwaardere strafeisen en vonnissen dan andere activisten.
Niet één heeft gezegd dat we in uitzonderlijke tijden van genocide leven en dat burgerlijke ongehoorzaamheid soms toegestaan is. De vraag is waarom.
Misschien wel de enige logische verklaring die hiervoor te geven is, is dat deze advocaten niet onafhankelijk van de staat zijn maar juist samenwerken met de staat.
TEKST LOOPT BENEDEN DOOR
Dubbelrol NOvA deken: voorzitter én toezichthouder
Wellicht helpt het om wat dieper in de advocatenwereld te kijken als we bovenstaande vragen willen beantwoorden. Dan komen we uit bij de beroepsorganisatie van de advocaten: de Nederlandse Orde van Advocaten (NOvA). Behalve dat zij regels maken voor de advocatuur, houden ze ook toezicht voor diezelfde advocatuur. Indien bepaalde fouten binnen de advocatuur structureel voorkomen, mag je van de toezichthouder verwachten dat ze ingrijpt. Tenminste als het om een onafhankelijke toezichthouder gaat.
Recentelijk is de advocatenwereld opgeschrikt door een aantal schandalen van formaat, denk aan Youssef Taghi, Khalid Kasem, Inez Weski en het grootste schandaal ooit vond plaats bij het kantoor van landsadvocaat Pels Rijcken.
Al deze cases hebben één overeenkomst: dat de NOvA niet, onjuist of te laat heeft gehandeld.
Het meest veelzeggende voorbeeld is van Pels Rijcken: Frank Oranje, de notaris en mede-eigenaar van zijn kantoor had 18 jaar lang gefraudeerd in tientallen zaken voor tientallen miljoenen euro’s (misschien wel honderden). Er zijn meerdere onderzoeken geweest: onder andere van de Haagse Orde van Advocaten, van advocatenkantoor Houthoff en een onderzoek waarvan Pels Rijcken zelf de opdrachtgever was. Al deze onderzoeken pleiten Pels Rijcken vrij, sterker nog; ze concluderen dat Frank Oranje alleen handelde.
Hoe kan de meest complexe en omvangrijke fraude die bijna 2 decennia duurde slechts op het conto van één persoon geschreven worden? Zoiets is allereerst praktisch onmogelijk.
De ware reden van een dergelijke conclusie lijkt erop om elkaars hand boven het hoofd te houden. Ook het Openbaar Ministerie treft blaam: het NRC onthulde dat zij het onderzoek inperkten in plaats van uit te breiden.
Pels Rijcken is er zelf behoorlijk goed van afgekomen: behalve dat zijn kantoor profiteerde van de miljoenenfraude, ontliep hij zijn straf en is zijn belangrijkste klant, de staat der Nederlanden, nog steeds diezelfde klant gebleven.
Een motie om hem te vervangen werd afgewezen door de Tweede Kamer.
Een mooi voorbeeld van hoe diep corruptie binnen onze staatsinstituten verankerd is.
Een ander goed voorbeeld is de zaak van, inmiddels oud-presentator en oud-advocaat Khalid Kasem welke aantoont dat de toezichthouder niet onafhankelijk is. Het Algemeen Dagblad heeft authentieke geluidsopnamen waarin Kasem tegen Peter R. de Vries, zijn toenmalig kantoorgenoot, zegt een ambtenaar te hebben omgekocht.
Desondanks zou volgens de Amsterdamse Orde van Advocaten geen sprake van omkoping zijn. Dit toont aan dat de NOvA geen onafhankelijke toezichthouder is maar eerder een organisatie die de schandalen van haar leden wil indekken. Dit valt logischerwijs ook te verklaren: een omkopingszaak of een ander schandaal van een advocaat is schadelijk voor de hele beroepsgroep.
Alle schandalen hebben de NOvA in een positie gezet dat niets doen geen optie is, in dat geval kan je alleen iets doen voor de bühne en dat doen ze.
Zo kwamen ze eind 2023 met een nieuwe pilot: vertrouwensadvocaat. Als reden voor de nieuwe pilot geven zij aan dat ‘de criminaliteit druk uitoefent op de ‘legale’ bovenwereld en hierdoor de onafhankelijkheid aantast van advocaten die hierbij betrokken dreigen te worden’.
NOvA: ‘De criminaliteit oefent druk uit op de ‘legale’ bovenwereld en hierdoor de onafhankelijkheid aantast van advocaten die hierbij betrokken dreigen te worden’.
“Denk aan een advocaat wiens cliënt vraagt een groot geldbedrag in de kluis te bewaren”, zei toenmalig bestuurslid van de NOvA Joeroen Soeteman. Eerder was Soeteman voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Strafrechtadvocaten en is sinds september voorzitter (deken) van de NOvA geworden waar hij het aandachtsgebied de rol van de advocatuur in de rechtsstaat onder zijn hoede heeft.
Op de website van NOvA wordt Soeteman het boegbeeld van de strafrechtadvocatuur genoemd.
Behalve dat dit team van vertrouwensadvocaten niets anders dan een luisterend oor kan bieden, is de samenstelling ook omstreden. Eén van de benoemde leden is Gertjan van Oosten wiens kantoor volgens Kasem structureel aan omkopingen deed. Kasem wist niet dat er audio-opnames werden gemaakt en heeft dus geen reden om te liegen. Desondanks staat er wel iets te veranderen.
Het Wetenschappelijk Onderzoek en Documentatiecentrum deed een onderzoek naar de Advocatenwet en kwam met een aantal belangrijke aanbevelingen.
Kern hierbij is dat er een andere structuur moet komen waarbij de onafhankelijkheid meer is gewaarborgd. Zo is de NOvA opgesplitst in 11 lokale afdelingen en de deken (hoofd) van de lokale afdelingen is tevens toezichthouder. Dus de deken is zowel voorzitter van de NOvA als wel het College van Toezicht die belast is met toezicht en klachtenbehandeling. Dit tast de onafhankelijkheid aan omdat de deken wordt gekozen door de advocaten, op wie hij toezicht zou moeten houden. Dus het is de slager die zijn eigen vlees keurt.
Er wordt gepleit om te kiezen voor niet-advocaten als toezichthouders iets waar de dekens op tegen zijn.
Recentelijk is wel gekozen om de deken door twee personen te laten doen en dat zijn Sanne van Oers en Jeroen Soeteman. Sanne Oers is tevens voorzitter van het CvT.
Dus mocht je een klacht willen indienen over het functioneren van Willem Jebbink als advocaat, dan komt dat op het bordje van zijn kantoorgenoot.
Jouw steun is hard nodig!
Echte onafhankelijke journalistiek kost geld. Steun ons daarom in onze strijd en doneer! Klik hier voor een bedrag naar eigen keuze.
OliveX: the most courageous platform for activists.
We are and will stay truly independent, courageous and bossless!
To make effective activsm possible, please donate!
https://betaalverzoek.rabobank.nl/betaalverzoek/?id=cT7OND70RKWa0BBjB938og
