De zin en (on)zin van activisme: wat is effectief en wat niet?
We zijn inmiddels 5 maanden verder sinds dag 1 van de genocide. 5 maanden honger en dorst hebben, 5 maanden je bloedeigen kinderen begraven,5 maanden dat kankerpatiënten en andere gewonden geen behandeling kunnen krijgen, 5 maanden van een ware horror wat live op televisie te volgen is.
Recentelijk hebben we ook hongersdoden erbij gekregen en er is al sprake van endemische ziektes.
Mijn favoriete boek die ik tijdens mijn studie politicologie heb gelezen was ’20 years of Crisis’ vanE.H. Carr. Hij onderscheidde 3 machtsvormen in internationale betrekkingen: militaire-, economische macht en de macht van de publieke opinie. Als we dit toepassen op het Israëlisch-Palestijns conflict zien we dat Israël de Palestijnen overtreft bij alle 3 machtsmiddelen. Bij activisme kan de publieke opinie positief beïnvloed worden en dit heeft weer effect op het beleid van politici. Zij doen het immers voor de likes op instagram, voor hun ego en hun populariteit. Wil je hen beïnvloeden dan moet je een effectieve vorm van activisme kiezen.
En wat is een effectieve vorm? Dat zijn acties waarbij concrete en haalbare doelen geformuleerd zijn, acties waarbij politici bij naam worden genoemd: naming and shaming. Politici hebben uiteindelijk stemmen nodig en protesten tegen hen is een smet op hun imago, ongeacht de reden ervan. Dus in plaats van: ceasefire now! scanderen, is de eis aan premier Rutte om het Nederlands standpunt vóór een staakt-het-vuren, veel effectiever.
Of een oproep aan GroenLinks/PvdA om Israëli’s misdaden te veroordelen. Het is immers deze partij die als links wordt gezien, van de PVV hoef je niet veel te verwachten. Een goed voorbeeld is dat ze voor de verkiezingen een motie hadden aangenomen die begrip toonde dat Israël zich niet aan het oorlogsrecht hoefde te houden. Na ophef hierover spraken ze hun spijt uit. Pas na de ophef. Dit laat wel zien dat ‘ophef’ effectief kan zijn. Dus concrete acties gericht op personen en/of organisaties.
In plaats van te demonstreren op pleinen, parkeerterreinen en parken is het efficiënter om te demonstreren bij de instituten die de eisen kunnen verwezenlijken: ambassadeurs, ministeries, (lokale) parlementsgebouwen, etc. Misschien dat daarom Van Zanen de demonstratie verboden had.
Dan het volk. Om meer empathie vanuit de massa’s te krijgen, wordt aangeraden om de immense pijn van de slachtoffers te delen d.m.v. foto’s
in plaats van woorden. Op flyers van activistische groepen zijn vaak teksten afgebeeld zoals: ‘End te starvation’ ‘Stop te genocide‘.
Beter zou zijn om een foto af te beelden van een kind die aan het verhongeren is of bloedende mensen na een luchtaanval.
Zoals de oude gezegde luidt: één foto zegt meer dan 1000 woorden!
